ترك شود.[1]

د ـ روزه هاى حرام :

1ـ روزه عيد فطر (اول ماه شوال) ؛

2ـ روزه عيد قربان (دهم ذى الحجة) ؛

3ـ روزه يـوم الشـّك بـه نـيـّت رمـضـان (يـعـنـى : روزى كـه مـعـلوم نـيـسـت آخـر شـعـبـان است يا اول رمضان) ؛

4ـ روزه ايـّام تشريق (يازدهم ، دوازدهم و سيزدهم ذى الحجّة) براى كسى كه در منا باشد، اگر چه حج نگزارد؛

5ـ روزه وفا به نذر معصيتى ؛ يعنى : نذر كرده باشد كه اگر موفّق به انجام فلان حرام يا تـرك فـلان واجـب شـود، مـثـلا" يـك روز به عنوان شكرانه آن گناه روزه بگيرد، ولى اگر به عنوان مجازات بر خودش باشد، تا اين كه اين روزه مقدمه ترك معصيت باشد اشكالى ندارد.

6 ـ روزه سكوت ؛ يعنى : روزه بگيرد كه سخن نگويد .

7 ـ روزه وصال ؛ يعنى : روزه يك شبانه روز يا يك شب و دو روز بدون افطار در شب .

8 ـ روزه مستحبى زن با نهى شوهر از آن ؛

9 ـ روزه مستحبى مملوك (غلام يا كنيز) با نهى مالك از آن ؛

10 ـ روزه مستحبى فرزند در صورتى كه موجب ناراحتى پدر و مادر باشد؛

11ـ روزه مريض و هر كسى كه روزه برايش ضرر دارد؛

12 ـ روزه مسافرى كه روزه اش صحيح نيست ؛

13 ـ روزه دهـر؛ يـعـنـى : در تـمـام روزهـاى سـال ، حـتـى در روزهاى عيد فطر و قربان هم روزه باشد.[2]

فـقـهـاى اسـلام كـيـفـيت و شروط مفطرات و كفّاره روزه ، احكام روزه قضا و روزه مسافر

[1] تحرير الوسيله ، ج 1، ص 303؛ عروة الوثقى ، سيد كاظم يزدى ، ج 2، ص 71.

[2] العروة الوثقى ، ج 2، ص 71 و 72.