فصل دوم: خروج با انگيزه منفى مخالفت با نظام و رهبرى‌

خروج از حاكميت با انگيزه منفى مخالفت با نظام و رهبرى، ممكن است به لحاظ نتيجه و محصول عمل به يكى از دو فرض ذيل منجر گردد:

1. منجر شدن به فسادهاى سياسى اجتماعى‌

2. منجر نشدن به فساد.

در اين فصل در صدد بررسى حكم فقهى خروج از حاكميت در فرضهاى ياد شده‌هستيم:

1. منجر شدن به فسادهاى سياسى اجتماعى‌

سوال مطرح در اين فرض، اين است: آيا كارگزار حكومتى، با وجود اعتقادش به مشروعيت نظام اسلامى و رهبرى آن، مجاز است با انگيزه منفى مخالفت با نظام و رهبرى، اقدام به خروج از حاكميت دينى بكند، در حالى كه مى‌داند يا احتمال مى‌دهد اقدام ياد شده، منجر به بروز فسادهاى سياسى اجتماعى، مانند: اختلال امور نظام، تضعيف نظام و سوء استفاده دشمنان مى‌گردد يا خير؟

در پاسخ به اين سؤال، گفتنى است هنگامى كه در فصل قبلى، حكم فقهى خروج از حاكميت را با انگيزه مثبت اصلاحى و منجر به بروز فسادهاى سياسى اجتماعى، عدم جواز و حرمت دانستيم، حكم عدم جواز و حرمت براى فرض مورد بحث كه خروج با انگيزه منفى مخالفت با رهبرى و نظام اسلامى است، به طريق اولى ثابت است. و ادله‌اى كه در آنجا براى عدم جواز و حرمت اقدامات منجر به بروز فسادهاى ياد شده، بيان كرديم، در اين فرض هم صادق است.