فصل اول: مبانى مشروعيت نظام اسلامى و رهبرى آن‌

در باره مشروعيت قدرت سياسى به ويژه در زمان غيبت، شايد سه نظريه بيش از همه مورد توجه باشد:

1. نظريه‌اى كه مبدأ و منشأ قدرت سياسى را صرفا الهى مى‌داند؛ به اين معنى كه منبع اصلى همه قدرتها در جهان هستى و از جمله قدرت سياسى خداوند است و همان طورى كه در جهان هستى هر قدرتى به طور تكوينى از قدرت الهى ناشى مى گردد، در جامعه سياسى نيز، قدرت سياسى بايد مشروعيت خود را از خداوند كسب كند.

2. نظريه‌اى كه مردم و انتخاب ايشان را تنها منبع مشروعيت قدرت سياسى مى‌داند.

3. نظريه‌اى كه معتقد است مشروعيت قدرت سياسى ناشى از حاكميت الهى است كه از طريق اراده آزاد مردم و يا منتخبان ايشان، اعمال مى‌گردد[1] اين، نظريه‌اى است كه نظام جمهورى اسلامى ايران بر اساس آن شكل گرفته و اصول مختلف قانون اساسى بر آن تأكيد دارد؛ از جمله:

حاكميت مطلق بر جهان و انسان از آن خداست و هم او، انسان را بر سرنوشت اجتماعى خويش حاكم ساخته است. هيچ كس نمى تواند اين حق الهى را از انسان سلب كند يا در خدمت منافع فرد يا گروهى خاص قرار دهد و ملت اين حق خداداد را از طرقى كه در اصول بعد مى‌آيد، اعمال مى‌كند. [2]

[1].ر.ك:فقه سياسى:ج 1،ص 58-59.

[2]اصل 56.