الف: استحكام دوستى و مودت.

ب: خوش‌خلقى و مدارا نمودن با يكديگر.

ج: اتخاذ روش‌هاى نيكوى اخلاقى (ملايمت در رفتار و حسن معاشرت در گفتار و حسن ظن به يكديگر).

د: بر خورد عادلانه و منصفانه با برادران و نزديكان.

ه: عفو و گذشت از خطاهاى يكديگر.

و: نيكوكارى و يارى رسانيدن به يكديگر.

ز: به فراموشى سپردن بدى‌ها.

ح: فروتنى و خيرخواهى.

3- 1. بيمه و رفاه اجتماعى‌

بيمه يكى از راه‌هاى ايجاد رفاه اجتماعى محسوب مى‌شود كه بر اساس تعاون و همبستگى به وجود مى‌آيد و فلسفه وجودى آن در اسلام با ساير مكاتب تفاوت دارد. در نگرش‌هاى مكاتب مادى فلسفه تأمين اجتماعى بيشتر نگرش اقتصادى است و در صدد تأمين خسارت‌هاى مادى وارد شده بر افراد مى‌باشد و هزينه آن را از طريق «حق بيمه» تأمين مى‌نمايد؛ اما در اسلام همين موضوع بر اساس جهان‌بينى الهى و وحدت و همبستگى اجتماعى با تأكيد بر روح برادرى دينى و لزوم حمايت از همنوع [1] صورت مى‌پذيرد، لذا تأمين بخشى از هزينه‌ها را دولت (بيت‌المال) پرداخت مى‌كند. البته در همين صورت نيز مسئوليت از دوش افراد جامعه برداشته نشده، آنان نيز بايد با كمك‌هاى خيرخواهانه به افراد نيازمند، به شيوه‌هاى گوناگون در رفع محروميتها بكوشند.

4- 1. انسانِ مسئول و تأمين اجتماعى‌

هر فرد مسلمان، در جامعه، علاوه بر مسئوليت‌هاى فردى مسئوليت‌هاى اجتماعى نيز دارد.

در اين خصوص در احاديث آمده است كه انسان مسلمان نمى‌تواند نسبت به مسئوليت‌هاى اجتماعى خويش بى‌تفاوت باشد، بلكه در حقيقت سياست اسلام در تربيت اجتماع به گونه‌اى است كه در ميان آدميان روح صميميت و احساس وحدت به وجود مى‌آورد تا آنها در

[1] نهج البلاغه نامه 53: فَإِنَّهُما صِنفان: إما أخٌ لك في الدِّينِ أوْ نَظير لَكَ فِي الْخَلْقِ: مردم دو دسته اند ِیا برادران دِینِی توهستند ِیا در آفرِینش همنوع تو مِیباشند.