راه‌ها، پارك‌ها، خيابان‌ها، كوچه‌ها و ديگر امكانات عمومى كشور، هر چند ممكن است در مواردى در زندگى‌شان تأثير بدون واسطه نداشته باشد، به خود آنها تعلق دارد؛ و نگهدارى آنها يك ارزش تلقى شود، آب‌ها را به فاضلاب و كوه‌ها را به زباله آلوده نمى‌سازند. جنگل‌ها را تخريب نمى‌كنند و يا به آتش نمى‌كشند. در نگهدارى آسفالت كوچه و خيابان مى‌كوشند و براى دستيابى به سودى اندك مواريث علمى و فرهنگى خويش را دستخوش ويرانى نمى‌سازند.

3- وضع مقررات سخت‌

يكى از پشتوانه‌هاى محكم نگهدارى بيت‌المال، قوانين و مقرراتى است كه براى تجاوزگران در نظر گرفته مى شود. سخت‌گيرانه بودن اين قوانين تا اندازه زيادى از بروز تخلفات مى‌كاهد. اگر قوانين همان‌گونه كه از حقوق اشخاص دفاع مى‌كند مدافع حقوق بيت‌المال نيز باشد، چشم طمع‌ورزان كور و دستشان كوتاه مى‌شود و گرنه هر روز بايد در گوشه و كنار شاهد غارت بيت‌المال باشيم.

نقل شده است كه در دوران حكومت حضرت على 7 دو مرد را نزد آن حضرت آوردند كه از بيت‌المال دزدى كرده بودند. يكى از آنها بنده و مال بيت‌المال و ديگرى غلام كسى بود. حضرت فرمودند:

«أَمَّا هذا فَهُوَ مِنْ مالِ اللَّهِ وَ لا حَدَّ عَلَيْهِ، مالُ اللَّهِ أَكَلَ بَعْضُهُ بَعْضاً وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَيْهِ الْحَدُّ، فَقَطَعَ يَدَهُ» [1]

[1] - نهج‌البلاغه، حكمت 263