الف- آيات:

در برخى آيات قرآن، رعايت امانت از صفات بارز مؤمنين شمرده شده است؛ چنان كه در آيه 33 سوره معارج و آيه 8 سوره مؤمنين مى‌خوانيم:

آنها كسانى هستند كه امانتها و عهد خود را رعايت مى‌كنند.

در آيه 39 سوره نمل، يكى از صفات بارز كارمند نمونه را «امين» بودن برمى‌شمرد.

در آيه 27 سوره انفال نيز به مؤمنين دستور مى‌دهد كه در امانات خود، خيانت نورزند.

«خيانت»، به معناى خوددارى از پرداخت حقى است كه انسان پرداختن آن را تعهد كرده و ضد امانت است. امانت، گرچه معمولًا به امانتهاى مالى گفته مى‌شود؛ ولى در منطق قرآن، مفهوم وسيعى دارد كه تمام شئون زندگى اجتماعى و سياسى و اخلاقى را در بر مى‌گيرد. [1]

ب- روايات:

1- پيامبر 6: ليس منّا من يحقّر الامانة حتّى يستهكلها إذا استودعها. [2]

از ما نيست آن كه امانت را بى‌اهميت شمارد و بدين سبب امانتى را كه به او سپرده‌اند، ضايع گرداند.

2- ليس منّا من خان بالامانة. [3]

از ما نيست كسى كه در امانت خيانت كند.

3- امام على 7: من استهان بالامانة وقع فى الخيانة. [4]

كسى كه به امانت اهميت ندهد، گرفتار خيانت شود.

4- انّ اعظم الخيانة خيانة الامّة. [5]

بزرگ‌ترين خيانت، خيانت به امّت است.

5- امام صادق 7: اتقوا اللَّه وعليكم باداء الامانة الى من ائتمنكم. [6]

از خدا بترسيد و امانت را به كسى كه شما را امين دانسته است، بازگردانيد.

[1] . تفسير نمونه: ج 7، ص 136

[2] . ميزان الحكمة: ج 1، حديث 1504

[3] . همان: ج 4، حديث 5279

[4] . همان: حديث 5291

[5] . همان: حديث 5309

[6] . همان: ج 1، حديث 1494