مگر با كسانى كه كنار مسجد الحرام پيمان بسته‌ايد. پس تا با شما (بر سر عهد) پايدارند، با آنان پايدار باشيد؛ زيرا خدا پرهيزگاران را دوست مى‌دارد.

از آيه شريفه، وجوب وفادارى به پيمان، مادامى كه طرف معاهده بر آن پايبند است و اينكه وفادارى به پيمان، نشانه تقوا پيشگى است، استفاده مى‌شود. [1]

5- در سوره توبه آيه 4 نيز در استثناء از دستور راندن مشركان از مكه مى‌فرمايد:

(إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ثُمَّ لَمْ يَنقُصُوكُمْ شَيْئاً وَلَمْ يُظَاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَداً فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى‌ مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ‌)

مگر آن مشركانى كه با آنان پيمان بسته‌ايد، و چيزى از (تعهدات خود نسبت به) شما فرو گذار نكرده‌اند .... پس پيمان اينان را تا (پايان) مدتشان تمام كنيد؛ چرا كه خدا پرهيزگاران را دوست دارد.

از اين آيه شريفه نيز، لزوم وفادارى به پيمان عدم تعرض، مادام كه طرف معاهده بر آن پايبند است، و نيز اينكه وفادارى به پيمان، نشانه تقوا پيشگى است، استفاده مى‌شود. [2]

ب- روايات:

1- امام على 7 در فرمان استاندارى خود به مالك اشتر، مى‌فرمايد:

اگر با دشمنت پيمان بستى، يا جامه زنهار بر او پوشاندى، به پيمان خود وفادار باش و در زنهارت امانتدار باش و خود را سپر پيمان و زنهارى كه داده‌اى، قرار ده؛ زيرا هيچ يك از فرايض خداوند مثل وفاى به عهد نيست كه مردم، با وجود داشتن خواهشهاى گوناگون و آرا و انديشه‌هاى متفاوت، در بزرگداشت آن يكدل باشند. مشركان هم، پيش از مسلمانان، وفاى به عهد را در ميان خود لازم مى‌دانستند؛ زيرا عواقب پيمان شكنى را بد و ناگوار مى‌ديدند.

بنابر اين، به زنهار خود خيانت مكن و پيمانت را مشكن و دشمنت را مفريب. [3]

[1] . همان، ج 7، ص 31.

[2] . همان، ص 22.

[3] . نهج البلاغه، نامه 53،