الف- آيات:

1- در سوره نور، آيه 62، با بيان اينكه اطاعت از فرماندهى در امور جبهه و جنگ از خصوصيات مؤمنان واقعى است، مى‌فرمايد:

مؤمنان راستين كسانى هستند كه ايمان به خدا و رسولش آورده‌اند و هنگامى كه در كار مهمى با او باشند بدون اجازه او به جايى نمى‌روند، كسانى كه از تو اجازه مى‌گيرند آنها به راستى ايمان به خدا و پيامبرش آورده‌اند، در اين صورت هر گاه از تو براى بعضى از كارهاى مهم خود اجازه بخواهند، هر كس از آنها را مى‌خواهى (و صلاح مى‌بينى) اجازه ده.

2- در سوره آل عمران، آيه 152، سرپيچى كردن از دستورات پيامبر 6 به عنوان مقام مافوق، يكى از علل شكست جنگ احد ذكر شده است.

در تواريخ آمده كه پيامبر 6، پنجاه تيرانداز را به فرماندهى «عبداللَّه بن جُبير» در جايى از كوه احد كه به عقبه نيروهاى خودى راه داشت مستقر گردانيد و به آنان فرمان داد: «شما از پشت سر، ما را پشتيبانى كنيد كه ممكن است ما را دور بزنند و حمله كنند.

در جاى خود استوار بمانيد و به هيچ روى، آن را ترك نكنيد. اگر ديديد كه ما مغلوب شديم، باز هم به ما كمك نكنيد و به دفاع از ما نپردازيد». [1] ولى افسوس كه اينان بعد از مشاهده پيروزى اوليه مسلمانان، از دستور ياد شده و دستور فرمانده خويش سرپيچى نموده، موجب وارد شدن شكست و تلفات سنگينى بر سپاه اسلام گرديدند.

3- در سوره نساء، آيه 59 فرمان مى‌دهد كه از خدا و رسول او و نيز «اولى الامر» اطاعت كنيد. اگر از تفسيرى كه در برخى از منابع اهل سنت آمده و در آن، منظور از «اولى الامر»، فرماندهان لشكر اسلام دانسته شده‌اند [2]، صرف نظر كنيم، در منابع تفسيرى شيعه، به دليل اطلاق وجوب اطاعت، منظور از «اولى الامر»، معصومين 7 دانسته شده‌اند كه اطاعت ايشان بدون قيد و شرط واجب و ضرورى است. حال، چنان كه اطاعت از فرامين فقيه جامع الشرائط را به حكم روايت معروف به مقبوله عمربن‌حنظله [3]،

[1]. شيوه فرماندهى پيامبر، ترجمه، ص 164.

[2]. ر. ك: تفسير نمونه، ج 3، ص 437.

[3]. ر. ك: من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 8.