بنابراين، تنها رضايت قلبى دو طرف، يا به شكل معاطاتى (ازدواج عملى بدون عقد و صيغه) همين‌طور صيغه عقد كتبى يا اشاره‌اى كه دلالت بر ازدواج كند [1] كافى نيست. [2]

صيغه عقد بنابر احتياط لازم بايد به عربى خوانده شود و اگر مرد و زن نتوانند صيغه را به عربى صحيح بخوانند، با هر زبانى كه صيغه را بخوانند صحيح است و لازم نيست وكيل بگيرند، ولى بايد جمله‌اى بگويند كه معناى «زَوَّجْتُ وَ قَبِلْتُ» لغت عربى را بفهماند. [3]

صيغه عقد، چه توسّط خود زوجين خوانده شود، چه توسّط وكيل آن‌ها، بايد بعد از بيان شرايط و توافق و تعيين مهريه، اجرا شود و احتياط واجب آن است كه «ايجاب» از طرف زن و «قبول» از طرف مرد باشد. [4]

احكام عقد

1- كسى كه صيغه عقد را جارى مى‌كند- خواه براى خود يا براى ديگرى-، بايد بالغ و عاقل باشد، هم‌چنين بايد صيغه را صحيح و با قصد جدّى پيوند ازدواج، جارى كند. [5]

2- اگر در عقد، يك حرف غلط خوانده شود كه معناى آن را عوض كند، عقد باطل است. [6]

[1] افرادى كه لال هستند از اين حكم استثنا مى‌شوند

[2] . تحريرالوسيله، ج 2، ص 246

[3] . ر. ك: همان؛ توضيح‌المسائل، مسأله 2370

[4] . تحريرالوسيله، ج 2، ص 246-247، مسأله 1 و 4

[5] . همان، ص 249، مسأله 11

[6] . توضيح‌المسائل، مسأله 2371