باشند و اسرار دوستان و همكاران خود را براى ديگران بازگو نكنند. حضرت امام (ره) مى‌فرمايد:

كشف سرّ مؤمنين حرام است؛ يعنى عيوبى كه از مؤمنين مستور و مخفى است، چه خَلقى يا خُلقى يا عملى باشد، حرام است اظهار آن را و افشا [ى‌] آن را. [1]

همچنين موظفند اسرارى را كه به مناسبت شغل و موقعيت سازمانى و ادارى خود از آنها اطلاع دارند، حفظ كنند. افشاى اسرار ادارى برحسب مورد، گاهى موجب مسؤوليت انتظامى، جزايى و مالى مى‌گردد و در پاره‌اى از موارد نيز ممكن است موجب ابطال عمليات و تصميمات ادارى و سازمانى گردد. براى مثال؛

هر يك از مستخدمين و مأمورين دولتى كه مراسلات يا مخابرات يا مكالمات تلفنى اشخاص را در غير مواردى كه قانون اجازه داده مفتوح يا توقيف يا معدوم يا بازرسى يا ضبط و يا استراق سمع نمايد، يا اينكه بدون اجازه صاحبان آنها مطالب آنها را افشا كند، محكوم به انفصال از شغل خود و شلّاق تا 74 ضربه يا حبس از شش ماه تا سه سال خواهد بود. [2]

همچنين:

اطبّا و جرّاحان و قابله‌ها و دوافروشان و كليه كسانى كه به مناسبت شغل يا حرفه خود، محرم اسرار مى‌شوند، هرگاه در غير از مواردى كه برحسب قانون ملزم مى‌باشند، اسرار مردم را افشا كنند، به شلاق تا 74 ضربه محكوم مى‌شوند. [3]

ممنوعيت و حرمت افشاى اسرار ديگران تا زمانى است كه با مصالح جامعه اسلامى مزاحمتى نداشته باشد، ولى در صورت تزاحم بايد با ملاحظه اهمّ و مهم وارد كار شد و مصالح نظام و حكومت اسلامى را بر منافع افراد يا گروه‌هاى اجتماعى ترجيح داد.

استفتا: افرادى مى‌خواهند در نهادهاى انقلابى داخل شوند. تحقيق كنندگان ارگان‌ها و

[1] . چهل حديث، امام خمينى(ره)، ص 302

[2] . قانون مجازات اسلامى (تعزيرات)، مادۀ 64

[3] . همان، مادۀ 106