مى‌كنند. چنان‌كه در داورى‌ها هيچ‌گاه اشتباه نمى‌كنند. به گفته قرآن:

(بَلِ الْانْسانُ عَلى‌ نَفْسِهِ بَصيرَةٌ وَ لَوْ الْقى‌ مَعاذيرَهُ) [1]

بلكه انسان از وضع خويش به خوبى آگاه است؛ گرچه براى خود عذرهايى بتراشد.

اگر انسان، وجدان خويش را زير پا نگذارد و به بهانه‌جويى روى نياورد، در همه صحنه‌هاى زندگى، هر كارى را به نحو احسن انجام مى‌دهد؛ از جمله:

1- در انجام كار، براى خود امتيازى قائل نمى‌شود و همان‌طور كه براى خود، كار مى‌كند، براى ديگران نيز چنين مى‌كند.

2- ساعات كارى را به‌طور دقيق مراعات مى‌كند و از كم‌كارى به شدّت مى‌پرهيزد.

3- در انجام امور محوّله با دقّت و سرعت عمل مى‌كند و از مسامحه و سهل‌انگارى دورى مى‌جويد.

4- به سلسله مراتب، گردن مى‌نهد و از نافرمانى و تمرّد، پرهيز مى‌كند.

5- كار را با كيفيّت خوب و با سليقه و نظافت، به‌طور كامل انجام مى‌دهد.

6- كميّت كار را نيز در نظر دارد و سعى مى‌كند حجم، مقدار و اندازه كار و زمان انجام آن در سطح استاندارد و به ميزان بهره‌گيرى از 80% ساعت مقرّر انجام گيرد.

7- در كارها ابتكار و خلّاقيت به خرج مى‌دهد و در جهت بهبود روش‌ها و كاهش هزينه‌ها شيوه‌هاى مناسب به كار مى‌گيرد.

8- دستورهاى مقامات مافوق را تا حصول نتيجه به‌طور مستمر، پى‌گيرى مى‌كند؛ همچنين مراحل پيشرفت كار را طبق برنامه و جدول زمانبندى آن، مدّ نظر دارد.

9- نسبت به كار علاقه و جدّيت دارد و آن را با پشتكار و احساس مسؤوليّت انجام مى‌دهد.

10- اشتباه‌هاى خود را مى‌پذيرد و به سرعت درصدد جبران برمى‌آيد؛ چنان كه از نظريّات منطقى ديگران سود مى‌جويد.

11- از ابزار و امكانات به‌طور صحيح استفاده مى‌كند و نسبت به آن‌ها افراط و اسراف روا نمى‌دارد.

[1] - قيامت (75)، آيات 14-15