و زمينه‌هاى تعالى و تكامل معنوى و مادى آفريده شده است. سرشت او نيك و راه هدايت به روى او باز است. خرد و قدرت بر تصميم‌گيرى و انتخاب، دو بال تواناى اويند؛ و رسولان الهى راهنمايان و اميد دهندگان و كمك كنندگان به او.

اما او با اين حال مى‌تواند تسليم ضعف‌ها و هوس‌ها و خودخواهى يا جهل‌ها و غفلت‌ها و عادت‌هاى خود شود و خود را از همه آن بشارت‌ها و اميدها و معراج‌ها محروم سازد. اين همان است‌كه آن را بايد «فسادپذيرى انسان» ناميد.

براى پيشگيرى و نيز درمان اين آفت بزرگ، دين خدا «ذكر» را به انسان آموخته است.

ذكر يعنى حقيقت را به يادآوردن، خود را در برابر خدا يافتن، به او گوش سپردن و به او دل دادن ... و نماز با تركيب هماهنگ دل و زبان و حركت، ناب‌ترين و كامل‌ترين نمونه و وسيله ذكر است ... نماز در حالات آمادگى روحى، به آدمى عروج و حال و حضور بيشتر مى‌بخشد و در حالات غفلت و ناآمادگى در گوش او زنگ آماده باش‌