(26) و به ياد آوريد هنگامى را كه شما گروهى اندك بوديد و در آن سرزمين به ناتوانى كشيده شده بوديد، و مىترسيديد كه مردم شما را بربايند، پس خدا به شما پناه داد و شما را به يارى خود تأييد كرد و از چيزهاى دلپذير به شما عطا نمود، باشد كه سپاسگزارى كنيد. (27) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، به خدا و پيامبرش خيانت نكنيد، و در امانتهاى خود [نيز] آگاهانه خيانت نكنيد. (28) و بدانيد كه اموال و اولاد شما فقط وسيله آزمايشند، و اينكه خداست كه اجرى بزرگ نزد اوست. (29) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، اگر از خدا پروا كنيد، براى شما وسيله تشخيص حق از باطل قرار مىدهد و گناهانتان را مىزدايد، و شما را مىآمرزد، و خدا داراى بخشش بزرگ است. (30) و [ياد كن] وقتى را كه كافران درباره تو نيرنگ مىكردند تا تو را به بند كشند يا بكشند يا [از مكّه] بيرونت كنند. آنان نيرنگ مىكنند، و خدا تدبير مىكند، و خدا بهترين تدبير كنندگان است. (31) و چون آيات ما بر آنان خوانده شود، مىگويند: به خوبى شنيديم. اگر مىخواستيم، ما نيز مانند اين را مىگفتيم. اين جز افسانههاى پيشينيان نيست. (32) و [ياد كن] زمانى را كه گفتند: خدايا، اگر اين قرآن همان حقّ از جانب توست، از آسمان بر ما سنگ بباران، يا عذابى دردناك براى ما بياور. (33) ولى خدا چنين نيست كه آنان را در حالى كه تو در ميانشان هستى عذاب كند، و [نيز] خدا بر آن نيست كه در حالى كه آمرزش مىطلبند عذاب كننده آنان باشد.