(158) و اگر بميريد يا كشته شويد، بىترديد به سوى خدا محشور خواهيد شد. (159) پس به سبب رحمتى كه از جانب خداست با آنان نرمخوى شدهاى، و اگر درشتخوى و سنگدل بودى از گرد تو پراكنده مىشدند. پس از آنان درگذر، و برايشان آمرزش بخواه، و در كار [اداره جامعه] با آنان مشورت كن، و چون تصميم گرفتى بر خدا توكّل كن، كه خدا توكّلكنندگان را دوست مىدارد. (160) اگر خدا شما را يارى كند، هيچكس بر شما غالب نمىشود؛ و اگر از يارى شما خوددارى كند، كيست كه بعد از او شما را يارى كند؟ و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكّل كنند. (161) و براى هيچ پيامبرى سزاوار نيست كه خيانت كند؛ و هركس خيانت كند، روز قيامت با آن خيانتى كه كرده است مىآيد؛ سپس به هر كسى آنچه به دست آورده است به طور كامل داده مىشود، و بر آنان ستم نمىرود. (162) پس آيا كسى كه در پى خشنودى خداست، همچون كسى است كه به خشمى از خدا گرفتار آمده و جايگاهش جهنّم است؟ و چه بد بازگشتگاهى است. (163) آنان نزد خدا داراى درجاتى [متفاوت] هستند، و خدا به آنچه مىكنند بيناست. (164) به راستى خدا به مؤمنان نعمتى گران عطا كرد، آنگاه كه ميانشان پيامبرى از خودشان برانگيخت كه آيات او را بر آنان بخواند و پاكشان سازد و به آنان كتاب و حكمت بياموزد؛ و قطعا پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند. (165) آيا هنگامى كه [در جنگ احد] مصيبتى به شما رسيد كه دو برابر آن را [بر دشمن] وارد كرده بوديد، گفتيد: اين مصيبت از كجاست؟ بگو: آن از جانب خود شماست [كه از فرمان پيامبر تخلّف كرديد]؛ همانا خدا بر هرچيزى تواناست.