گذشت و در همان جا دفن شد. [1]

خلاصه

پيشواى هفتم شيعيان روز هفتم صفر، سال 128 ه. ق در ابواء متولد شد. نام آن گرامى «موسى»، مشهورترين كنيه‌اش «ابوالحسن» و معروفترين لقبهايش، كاظم، عبد صالح و باب الحوائج است. پدر آن حضرت، امام صادق عليه السلام و مادرش «حميده بربريّه» است كه بانويى دانشمند و برخوردار از كمالات معنوى و اخلاقى بود.

موسى بن جعفر عليه السلام فرزندانى صالح و مجاهد داشت كه هر كدام در عصر خود، نمونه و بى نظير بودند. در منابع تاريخى تعداد فرزندان آن حضرت مختلف ذكر شده است، از جمله بيست پسر و هيجده دختر. اسامى آنان همچون تعدادشان با اختلاف ذكر شده است.

برترين و بزرگوارترين فرزند موسى بن جعفر، امام رضا عليه السلام است كه پس از شهادت پدر، جانشين وى شد.

ابراهيم، فرزند ديگر امام كاظم عليه السلام، فردى شجاع، بخشنده و عالم بود. وى در جريان نهضت ابوالسرايا فرمانرواى يمن بود؛ پس از شكست نهضت وى، به مأمون روى آورد و از او امان خواست. مأمون هر چند در ظاهر به او امان داد ولى كينه او را به دل داشت و سرانجام او را در سال 210 هجرى مسموم كرد.

قاسم، نيز فردى جليل القدر و پرهيزكار و بعد از امام رضا عليه السلام محبوبترين فرزندان نزد پدر گرامى اش بود. وى در حكومت شكنجه و اختناق هارون ناگزير از وطن متوارى و به «سورى» رفت و در آنجا غريبانه و ناشناخته مى‌زيست؛ تنها زمانى كه مرگ خود را قطعى دانست به معرفى خويش پرداخت.

اسماعيل، فرزند ديگر موسى بن جعفر عليه السلام فردى دانشمند، متقى و نيكوكار بود و در جريان نهضت ابوالسّريا حكومت فارس را داشت؛ پس از آن در مصر سكونت گزيد. وى‌

[1] - همان