تصريح كرده است. [1]

موسى بن جعفر عليه السلام به عنوان پيشواى امت و جانشين رسول خدا صلى الله عليه و آله از اين قدرت و امتياز برخوردار بود. امام رضا عليه السلام بر سخن گفتن پدر بزرگوارش در گهواره تصريح كرده مى‌فرمايد: «پدرم از كسانى بودكه در گهواره سخن مى‌گفتند.» يعقوب بن سرّاج مى‌گويد:

«به حضور امام صادق عليه السلام رسيدم، ديدم آن حضرت بر بالين فرزندش ابوالحسن كه در گهواره بود نشسته است. امام عليه السلام خطاب به من فرمود: به سرورت نزديك شود و بر او سلام كن. من به ابوالحسن عليه السلام نزديك شدم و سلام كردم. پاسخ سلام مرا با لهجه‌اى فصيح داد، سپس فرمود: برو و نام دخترت را كه ديروز گذارده‌اى تغيير ده، زيرا آن اسم، مبغوض خداوند است. و اين در حالى بود كه براى من دخترى متولد شده بود و من اسم او را حميرا گذاشته بدم. امام صادق عليه السلام فرمود: به فرمان او گوش فرا ده كه هدايت خواهى شد. من رفتم و اسم دخترم را عوض كردم.» [2]

ج- بزرگ منشى‌

هر دوران از زندگى انسان، ويژگى و اقتضاى خاص خود را دارد. دوران كودكى افراد معمولًا با لهو لعب و بازيهاى بچه گانه سپرى مى‌شود؛ ولى مردان خدا چنين نيستند، آنان در اين دوران نيز وقت خود را به جاى صرف در سرگرميهاى بيهوده، صرف عبادت و بندگى خدا و انجام وظيفه مى‌نمايند. صفوان جمّال مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام از صاحب امر (امر امامت پس از آن حضرت) پرسيدم. فرمود: «صاحب اين امر، نه كار بيهوده انجام مى‌دهد و نه بازى مى‌كند». در اين هنگام موسى بن جعفر عليه السلام كه خردسال بود و بزغاله‌اى مكّى همراه داشت وارد شد، در حالى كه به بزغاله فرمود: براى پروردگارت سجده كن!؛ سپس امام صادق عليه السلام فرزندش را در آغوش گرفت و فرمود: «پدر و مادرم فدايش كه نه‌

[1] - ر. ك: آيه 29 و 30 سوره مريم (19)

[2] - همان، ص 36