492 ه/ 1099 م مسيحيان را به باليان خاطرنشان كرد و از وى پرسيد: «آيا سزاوار نيست كه به شيوه آنان رفتار كند؟» در همان حال كه دو رهبر در حال گفت و گو بودند، جنگ شدت گرفت و صلاح‌الدين اشاره كرد كه پرچم او بر باروهاى شهر افراشته شده است. اما مدافعان صليبى با يك ضد حمله، مسلمانان را بازپس راندند.

باليان آغاز به سخن كرد و گفت: «اعليحضرتا! بدان كه در اين شهر آن قدر جمعيت هست كه شمار آنان را كسى جز خدا نمى‌داند. اينان به گمان اينكه شما امانشان مى‌دهى دست از پيكار برداشته‌اند، چون زندگى را بيش از مرگ دوست مى‌دارند. اما اگر مرگ را گريزناپذير يافتيم به خدا سوگند زن و فرزندمان را مى‌كشيم و اموال خواسته‌هايمان را آتش مى‌زنيم و نمى‌گذاريم كه شما دينارى از آن را به غنيمت و يا مرد و زنى را به اسارت ببريد. پس از آن صخره و مسجدالاقصى و ديگر جاها را ويران مى‌كنيم. سپس پنج هزار اسير مسلمانى را كه در بند ما هستند از دم تيغ مى‌گذرانيم و همه حيوانات و چارپايان را مى‌كشيم. آنگاه به جنگ شما مى‌آييم و چونان مردمان دست از جان شسته در دفاع از خود مى‌جنگيم؛ و تا هر يك از ما يك تن را نكشيم خود كشته نخواهيم شد. يا با عزّت مى‌ميريم و يا با كرامت پيروز مى‌شويم.

صلاح‌الدين با فرماندهان و يارانش به مشورت پرداخت و نظر آنها بر اين بود كه اگر مسيحيان حاضر به اسارت باشند به آنها امان داده شود. آنگاه صلاح‌الدين فرمان امان فرنگيان را در مقابل پرداخت سربها صادر كرد. چنين مقرر گرديد كه از مردان، بى هيچ تفاوتى ميان فقير و غنى، ده دينار و از كودكان، دختر يا پسر، دو دينار و از زنان پنج دينار گرفته شود. اطفال كم‌تر از چهل روز نيز از پرداخت دو دينار سربهاى كودكان معاف شدند. شمار ساكنان بيت‌المقدس به جز زنان و كودكان شصت هزار مرد سواره و پياده بود.

در اين هنگام باليان خاطرنشان كرد كه در شهر حدود بيست هزار بينوا زندگى مى‌كنند كه قدرت پرداخت چنين مبلغى را ندارند. اگر سلطان اجازه بدهد مقامهاى مسيحى يك مبلغ كلى به عنوان سربهاى آنان بپردازند؟ صلاح‌الدين حاضر شد مبلغ صد هزار دينار به ازاى بيست هزار بينواى شهر دريافت دارد، ولى باليان متوجه شد كه تهيه چنين مبلغ هنگفتى براى او ميسور نيست. سپس توافق شد كه هفت هزار تن به ازاى پرداخت سى هزار دينار آزاد شوند.