فعاليت‌هاى آشپزخانه شهيد چمران كه روزانه پنجاه هزار نفر را غذا مى‌داد، به دست بانوان انجام مى‌شد. خواهران مستقر در انبار شهيد علم‌الهدى اهواز، كار بازسازى چادر صحرايى، سلاح سبك، كيسه خواب و چراغ گرم را انجام مى‌دادند. حاجيه خانم علم الهدى كاروان‌هاى حضرت زينب (ع) را به راه انداخته بود و خانم‌ها را به ديدار جنگ‌زدگان و خانواده‌هاى شهدا مى‌برد. مادر شهيد مجيد و سعيد كاشانى، هشت سال در پايگاه‌ام‌الشهداى كاشان كمك‌هاى مردمى جمع و به جبهه ارسال مى‌كرد. ستاد بيت‌الزهرا (ع) پايه‌گذار ايستگاه‌هاى صلواتى بود. در اين ستاد، از پيرزن 65 ساله تا دختر 18 ساله فعاليت مى‌كردند. خانم فاطمه زارعى 60 ساله، در زمان عمليات، 24 ساعته در پشت جبهه يكسره نان مى‌پخت و فقط جهت انجام فرايض دست از كار مى‌كشيد. [1]

زنان در طول جنگ تحميلى در مساجد، منازل، مدارس و هر مكان ديگرى كه امكان تأسيس مركز پشتيبانى وجود داشت، به جمع‌آورى كمك‌هاى مردمى، بسته‌بندى، ارسال آن و نيز ارائه ساير خدمات پرداختند. اين كوشش‌ها و تلاش‌ها، آن قدر ارزشمند و سرنوشت ساز بود كه امام خمينى (ره) با سخنانى ساده ولى الهام يافته از معنويت، اين‌گونه از آنان تشكر مى‌كند:

وقتى كه در تلويزيون اين بانوان محترم را مى‌بينم كه به همراهى و پشتيبانى كردن از لشكر و قواى مسلح اشتغال دارند، ارزشى براى آنها در دلم احساس مى‌كنم كه براى كس ديگرى نمى‌توانم اين طور ارزش قائل شوم. آنها كارهايى كه مى‌كنند، دنبالش توقع مقامى يا اشتغال پستى يا چيزى كه از مردم خواهش كنند، نيست، بلكه سربازان گمنامى هستند كه بايد گفت در جبهه‌ها مشغول جهاد هستند. اين يك هديه الهى است، ما بايد قدر اين نعمت را

[1] فرِیبا انِیسِی، «زنان، دفاع مقدس و گسترش فرهنگ شهادت و اِیثار: رواِیتِی دوباره،» همان، دفتر سوم (فروردِین 1384) ص 278 ـ 251.