كه اسلام توانايى بسيج توده‌هاى مردم و اداره حكومت‌ها را دارد. بر اين اساس، آن‌ها از اتكا به قشر روشنفكر، به سوى اتّكا به مردم گرايش يافته‌اند، و در نتيجه پايگاه مردمى خود را گسترش داده‌اند. به عقيده دكتر حسن الترابى رهبر جبهه اسلامى سودان، انقلاب اسلامى انديشه كار مردمى، استفاده از توده‌هاى مردم و تشكيل حكومت مردمى بر اساس دين را به عنوان هديه‌اى گران بها به تجارب دعوت اسلامى در جهان اسلام عطا كرد. گرايش به انديشه كار مردمى و بهره‌گيرى از مردم مسلمان براى تأسيس و اداره حكومت مبتنى بر دو عنصر مردم و دين، جنبش‌هاى اسلامى را به سوى وحدت‌طلبى مذهبى و قومى سوق داده است. اين امر، جنبش‌هاى اسلامى سياسى را از اختلاف و تفرقه دورتر ساخته و آن‌ها را از تشكيلات قوى‌تر، امكانات وسيع‌تر، حمايت گسترده‌تر و پايدارى بيشتر برخوردار ساخته است. [1]

نمونه‌هاى فراوانى از رويكرد به مردم در حركت‌هاى سياسى ديده مى‌شود از جمله: مردم مسلمان تركيه قبل از كودتاى 1359 آن كشور به خيابان‌ها مى‌ريزند و شعار استقلال، آزادى و جمهورى اسلامى سر مى‌دهند. مردم كشمير در راهپيمايى دويست هزار نفرى 1369 شعار اللَّه اكبر و خمينى رهبر را مطرح كردند. جنبش جهاد اسلامى فلسطين بر آن است كه فلسطينى‌ها همان شعارهايى را سر دهند كه انقلاب اسلامى منادى آن بود. آن‌ها با فرياد بلند فرياد مى‌زنند، لا اله الا اللَّه، اللَّه اكبر، پيروزى از آن اسلام است. در واقع، آن‌ها شعارهاى قوم گرايى و الحادى را به يك سو انداختند، و شعارهاى انقلاب اسلامى را برگزيدند. در سال‌هاى 1369 تا 1379 در خيابان‌هاى كيپ تاون آفريقاى جنوبى شعار و نداى اللَّه اكبر، بسيار شنيده شد. اين يادآور و مؤيد اين كلام رهبرى انقلاب است كه فرياد اللَّه اكبر مردم الجزاير بر پشت بام‌ها درس گرفته از ملت انقلابى ايران است. [2]

انقلاب اسلامى به جهانيان آموخت كه مشروعيت نظام سياسى بايد بر آراى واقعى مردم استوار باشد و به همين دليل بود كه اصل خود را به رفراندوم گذاشت. به رفراندم گذاشتن يك نظام برآمده از يك انقلاب نه فقط عملى شگفت، شجاعانه و سخنى نو، بلكه انديشه‌اى بود كه‌

[1] . محمد حكيمى، "جهانى سازى اسلامى و جهانى سازى غربى،" فصل نامه كتاب نقد، شماره 25-24 (پاييز و زمستان 1381) ص 124-105

[2] . عبدالقيوم سجادى، "اسلام و جهانى شدن،" همان، ص 316-295