است، او تامدتى كه به نزد خانواده‌اش برگردد در امان است.

امام: تو را به خدا قسم آيا سراغ دارى كسى كه با توشه و كرايه حلال به قصد خانه خدا خارج شده و دزدها او را غارت كرده باشند؟ و با اين وجود آيا او به راهى نمى‌رود كه در آن هلاكش مى‌باشد؟

قتاده: آرى. [پس معلوم شد منظور سير به سوى مكه نيست‌]»

بعد امام فرمود:

«واى بر تو اى قتاده، اگر قرآن را به رأى و نظر خود تفسير مى‌كنى، هلاك شده‌اى و [كسانى را كه از تو تبعيت مى‌كنند] هلاك كرده‌اى و اگر از مفسران قبل از خود هم گرفته‌اى باز هم هلاك شده‌اى و هلاك كرده‌اى. واى بر تو اى قتاده! منظور آيه كسى است كه با زاد و توشه و كرايه حلال از خانه خود به قصد زيارت كعبه خارج شده درحالى كه عارف به حق ماست و دلش هواى ما را دارد، همچنان كه حضرت ابراهيم از خدا چنين خواست: (فَاجْعَلْ افْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوى الَيْهِمْ) [1]

حضرت ابراهيم نفرمود «الَيْهِ» و خانه كعبه را قصد نكرد بلكه ما (خاندان پيامبر مقصود) دعاى حضرت ابراهيم هستيم؛ هر كس دلش هواى ما را داشته باشد حجّش قبول است و از عذاب خدا در قيامت در امان است. [2]

[1] - ابراهيم، آيۀ 37

[2] - بحار الانوار، ج 46، ص 349