فدك به ورثه فاطمه به نزد رسول خدا (ص) تقرب مى‌جويم واميدوارم فاطمه، حسن و حسين شفيعان من در روز قيامت باشند و اگر من به جاى ابوبكر بودم و فاطمه نزد من چنين ادعايى مى‌كرد، او را در ادعايش تصديق مى‌كردم. [1]

ج- برداشتن منع از نوشتن حديث: خليفه اول مردم را از نقل حديث پيامبر منع كرد تا در بين آنها اختلاف ايجاد نشود و گفت: هر كس از شما سؤالى كرد، بگوييد:

درميان ما و شما قرآن است. حلال آن را حلال بشمريد و حرامش را حرام بدانيد. [2]

درزمان خليفه دوم، به دستور وى هر كس احاديثى از رسول خدا نوشته بود، خدمت خليفه آورد و خليفه همه را به آتش كشيد. عثمان نيز دردوران خلافت خويش اعلام كرد فقط نقل احاديثى جايز است كه در زمان ابوبكر و عمر نقل شده است. معاويه نيز اين منع را ادامه داد [3] و بعد از وى درتمام دوران خلافت سفيانيان و مروانيان سياست منع نقل و تدوين حديث به شدت اعمال مى‌شد تااينكه عمربن عبدالعزيز به خلافت رسيد. وى طى بخشنامه‌اى رسمى به منظور تشويق دانشمندان و راويان نوشت:

«انْظُرُوا حَديثَ رَسُولِ اللَّهِ فَاكْتُبُوهُ فَانى خِفْتُ دُرُوسَ الْعِلْمِ وَذِهابَ اهْلِهِ» [4]

احاديث پيامبر را جمع آورى كرده و بنويسيد كه بيم دارم دانشمندان اهل حديث از دنيا بروند و چراغ علم خاموش گردد.

د- جلوگيرى از حيف وميل بيت المال توسط امويان: از ديگر اقدامات مهم عمربن عبدالعزيز اين بود كه تمام اموال خويشاوندان ونزديكانش را به عنوان اين كه مظالم و حق مردم است، به بيت المال برگرداند [5] وهدايا ومستمريهاى ماهانه آنان را قطع كرد. بنى اميه به او اعتراض كردند واو درجواب گفت:

[1] - سفينة البحار، ج 2، ص 272

[2] - نقش ائمه دراحياى دين، ج 1، ص 150 ومعالم المدرستين، ج 2، ص 44 به نقل ازتذكرة الحفاظ ذهبى، ج 1، ص 2-3

[3] - همان مدرك

[4] - دورنمايى اززندگى امام محمد باقر، پيشوايى، ص 61 به نقل از «السنة قبل التدوين»، محمد عجاج خطيب، ص 329

[5] - تاريخ الخلفا، ص 232