فرزندانى هستند كه برخى از برخى ديگرند و آنچه براى نخستين‌شان است، براى آخرين شان نيز هست. [1]

او با تمام اين ريا كاريها در باطن از فرزندان على (ع) و شيعيان سخت نفرت داشت و هر جنايتى را نسبت به آنان روا مى‌دانست، كه بالاترين آنها به شهادت رساندن امام هشتم (ع) بود.

تلاش براى جلب رضايت عباسيان‌

مأمون كه از اجراى سياست ريا كارانه خود طرفى نبسته بود تلاش كرد تا غائله بغداد را كه مردم، به ويژه عباسيان از فرمان او سرباز زده و «ابراهيم بن مهدى» معروف به «ابن شكله» را به خلافت برگزيده بودند، به نفع خود پايان دهد و رضايت عباسيان را جلب كند.

از اين رو، پس از كشتن «فضل بن سهل» وزير ايرانى خود و همچنين به شهادت رساندن حضرت على بن موسى الرضا (ع)- كه «بنى عباس» آن دو را از دشمنان سرسخت خود مى‌دانستند- و قبل از ورود به بغداد طى نامه‌اى به عباسيان نوشت:

شما بدين جهت به مخالفت با من برخاستيد كه على بن موسى الرضا را به ولايت عهدى خود برگزيدم. اينك او در گذشت. بنابراين، شايسته است به فرمان من و پيروى از دستورهايم باز گرديد».

خود برگزيدم. اينك او در گذشت. بنابراين، شايسته است به فرمان من و پيروى از عباسيان هر چند پاسخ «مأمون» را به تندى دادند؛ ولى اين اقدام خليفه زمينه را براى تمايل آنان به حكومت وى فراهم ساخت؛ به ويژه كه با ناتوانى و سوء مديريت «ابراهيم بن مهدى» خليفه منتخب خود مواجه شدند. از اين رو، ديرى نپاييد كه از اطراف وى پراكنده شدند. سپاهيان نيز از وى حمايت نكرده در برابر نيروهاى «مأمون» از خود مقاومتى نشان ندادند. در نتيجه «بغداد» به دست «حميد بن عبدالحميد» فرمانده سپاه «مأمون» سقوط كرد. مردم به ويژه سرانشان از سپاه حكومت استقبال كردند و نسبت به خليفه اظهار دوستى و اطاعت نمودند. بدين ترتيب غائله بغداد به نفع «مأمون»

[1] - ارشاد، ص 323