ماندگان آنان است؛ دست درازى مى‌كنند و سپس مى‌آيند و حليت مى‌طلبند. آيا فكر مى‌كنند من بگويم حلال نمى‌كنم. ولى به خدا سوگند خداوند درروز قيامت از آنان سؤال خواهد كرد سؤالى سريع و تند! [1]

البته امام عليه السلام مخارج آنان را تأمين مى‌كرد و در مواردى به آنان اجازه مصرف مى‌داد. از جمله:

«على بن مهزيار» مى‌گويد: براى امام جواد عليه السلام نامه‌اى نوشتم و در آن گشايش در زندگى را طلب كردم و از آن حضرت خواستم نسبت به اموالى كه در دست من است مرا حلال كند. آن حضرت در پاسخ نوشت:

اما درباره پرسشت از حلال بودن آنچه در اختيار دارى؛ اميدوارم خداوند به تو، و آن كس از اهل خاندانت كه برايش فراخى مى‌طلبى، گشايش و وسعت عطا فرمايد. تو نزد من بيش از اين حق دارى. پس از خداوند مى‌خواهم تو را در توسعه و عافيت همراهى نمايد و تو را با عافيت بپوشاند و با عافيت ببرد كه او شنونده دعاست. [2]

3- بيت المال عمومى:

يكى ديگر از درآمدهاى مالى امامان عليهم السلام مبالغى بود كه از بيت المال عمومى مسلمانان- كه بايد در اختيار امامان (ع) قرار مى‌داشت- از طرف خلفا در اختيار آنان قرار مى‌گرفت. گاهى نيز هدايايى براى آنان ارسال مى‌كردند. ائمه عليهم السلام در بيشتر مواقع اين اموال را مى‌پذيرفتند و همراه با ساير درآمدها صرف نيازهاى جامعه اسلامى مى‌كردند.

در زمان امام جواد عليه السلام نيز مأمون هر ساله مبلغى براى آن حضرت مى‌فرستاد. «عبدالحى بن عماد حنبلى» در حوادث سال 220 هجرى مى‌نويسد: مأمون ابوجعفر محمد جواد (ع) را گرامى داشت، دخترش را به ازدواج او درآورد، در مدينه او را سكونت داد و هر سال يك ميليون درهم براى او مى‌فرستاد. [3]

[1] - كافى، ج 1، ص 548؛ بحارالانوار، ج 50، ص 104 و مسندالامام الجواد (ع)، ص 135

[2] - مسندالامام الجواد (ع)، ص 140

[3] - شذرات الذهب، ج 2، ص 48 به نقل مسندالامام الجواد، ص 69