غلام نزد فاطمه (س) آمد و موضوع را به عرض وى رسانيد. فاطمه (س) گردنبند را گرفت و غلام را در راه خدا آزاد كرد. غلام از اين رخداد خنديد و گفت: «چه گردنبند با بركتى! گرسنه‌اى را سير كرد، عريانى را پوشانيد، فقيرى را بى نياز ساخت، برده‌اى را آزاد كرد و سرانجام به صاحب اصلى‌اش بازگشت.» [1]

ايثار فقط براى خدا:

شأن نزول سوره «دهر» را همه شنيده‌ايم.

خلاصه آن چنين است: امام حسن و امام حسين (ع) مريض مى‌شوند. پيامبر (ص) به عيادت آنان مى‌رود و به حضرت امير (ع) پيشنهاد مى‌كند براى شفاى فزندانشان نذر كنند روزه بگيرند. بچه‌ها شفا مى‌يابند. والدين آنها به نذر خويش، يعنى گرفتن سه روز روزه وفا مى‌كنند. فضه و حسنين نيز على و زهرا (عليهما السلام) را در اين امر همراهى مى‌نمايند.

با زحمت و رنج فراوان يك صاع (حدود سه كيلو) جو تهيه و پنج قرص نان جوين براى افطار آماده مى‌گردد. هنگام افطار مسكينى درِ خانه امير را مى‌كوبد. على (ع) در دادن سهم نان خود به سائل پيشقدم مى‌شود، بقيه نيز به او تأسّى مى‌كنند و بدين ترتيب، روز نخست را با آب افطار مى‌نمايند. روز دوم و سوم نيز به همين منوال مى‌گذرد و افطارى آماده شده به يتيم و اسير داده مى‌شود و بدين ترتيب نذر ادا مى‌گردد.

امير مؤمنان (ع) حسن و حسين- عليهما السلام- را در حالى كه بسيار گرسنه بودند، نزد رسول خدا (ص) برد. پيامبر (ص) چون چشمش به آنان افتاد، بسيار متأثر شد. سپس همراه آنان به خانه فاطمه (س) آمد. او را در محراب عبادت يافتند؛ در حالى كه آثار گرسنگى در چهره‌اش نمايان و چشمهايش به گودى فرو

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 56-58 با اختصار