بيدار كند. آن گرامى همراه حضرت على (ع) و فرزندانش امام حسن و امام حسين- عليهما السلام- شبانه به منازل و مجالس انصار و مهاجران مى‌رفت و آنان را به مبارزه با باطل و جانبدارى از جبهه حق دعوت مى‌كرد و مى‌فرمود:

اى مهاجران و انصار! خدا را يارى كنيد. من دختر پيامبر شما هستم و شما با رسول خدا (ص) بيعت كرديد كه از او و فرزندانش در برابر يورش دشمنان دفاع كنيد، همان گونه كه از خود و فرزندان خود دفاع مى‌كنيد. پس بر سر پيمان با رسول خدا (ص) استوار بمانيد. [1]

حضرت زهرا (س) گاهى آنان را به ياد واقعه غدير مى‌انداخت و مى‌فرمود:

آيا سخن رسول خدا (ص) را در روز غدير فراموش كرده‌ايد كه فرمود: «مَن كُنتُ مَولاه فَعلىٌ مَولاه» يا گفتار او را كه فرمود: «انتَ مِنّى بِمَنزِلةِ هارونَ مِن مُوسى» [2]

و زمانى كه براى عذر تقصير نزد آن حضرت آمده و گفتند: «اگر ابوالحسن هم زودتر آمده بود با او بيعت مى‌كرديم.» بر آشفت و بر سرشان فرياد بر آورد:

«الَيْكُم عَنّى‌ فَلا عُذْرَ بَعدَ تَعذيرِكُمْ وَ لا امْرَ بَعدَ تَقصيرِكُمْ؛ [3]

از نزد من برويد! ديگر، پس از كوتاهى كردن و عذر تراشيهاى دروغين، عذرى پذيرفته نمى‌شود و پس از كوتاهى و بى تفاوتى، امرى وجود نخواهد داشت.» پيش از آن هم گفته بود: «هَل تَرَكَ ابى‌ يَوْمَ غَدير خُمٍّ لَاحَدٍ عُذْراً [4]؛ آيا پدرم پس از رخداد غدير خم براى كسى عذرى باقى گذاشته است؟»

ج. جانبازى و فداكارى: با ورود گردانندگان سقيفه به مرحله جديدى از مبارزه با مقام ولايت و فرا خوانى اجبارى امير مؤمنان (ع) به بيعت و مقاومت آن‌

[1] . الاختصاص، ص 184

[2] . الغدير، ج 1 ص 196

[3] . بحارالانوار، ج 43، ص 161

[4] . خصال، ج 1، ص 173