در بعد كمّى نيز ادب بندگى ايجاب مى‌كرد شب و روز زهرا (س) صرف عبادت گردد و چنان براى نماز بر پاى خود بايستد كه پاهاى مباركش به رنج و درد افتد. [1]

2. در برابر رسول اللَّه (ص) : در چشم و دل زهرا (س) هيچ كس به اندازه رسول اللَّه (ص) جا نداشت. بدين جهت رفتار وى در برابر پدر رفتارى ويژه و بسيار مؤدّبانه بود. آن گاه كه رسول اللَّه (ص) پيش فاطمه (س) مى‌آمد، تمام قد مى‌ايستاد و مشتاقانه به استقبال پدر مى‌شتافت و بر دست او بوسه مى‌زد و عبا از دوشش گرفته، نعلين او را به كنار مى‌گذاشت و آن گاه آن حضرت را در جاى خويش مى‌نشاند و خود، مؤدب پيش رويش مى‌نشست وهرگاه پدر او را صدا مى‌كرد، ندايش را با «لبيك، لبيك» پاسخ مى‌داد. [2]

او هميشه رسول خدا (ص) را «يا ابه» (پدر جان) مى‌خواند، تا آيه (لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً) [3]

نازل شد. از آن پس فاطمه (س) پدر را «يا رسول اللَّه» خطاب مى‌كرد. چندين بار كه او را با اين لقب خواند، پيامبر (ص) جواب نگفت و رو برگرداند؛ سپس فرمود:

«فاطمه جان! اين آيه درباره تو و فرزندانت نازل نشده است، تو از منى و من از تو هستم .... دختركم مرا همان پدرجان صدا كن كه اين گونه، محبوب من و مرضّى خدا است.» [4]

3.در برابر همسر: زهرا (س) براى همسرش احترامى خاصّ قائل بود و با

[1] . همان

[2] . بحارالانوار، ج 43، ص 25 و 93

[3] . سوره نور (24)، آيه 63

[4] . بحارالانوار، ج 43، ص 33