اختيار اوست آن‌گاه که مرد از خواب بيدار مي‌شود و نماز مي‌خواند لباس او و آن‌چه در اطرافش مي‌باشند، ذکر و تسبيح خدا مي‌گويند.[1]

4ـ خواندن دعا و راز و نياز با خداوند. اميرالمؤمنين(عليه السلام) به فرزندش امام مجتبي(عليه السلام) در اين‌باره چنين مي‌فرمايد: بدان آن‌کس که خزائن آسمانها و زمين در دست اوست، به تو اجازه داده او را بخواني و متعّهد شده دعاي تو را اجابت نمايد و امر نموده از او سؤال کني تا به تو عطا فرمايد، و به درگاه او طلب رحمت نمايي... آن‌گاه که او را مي‌خواني صداي تو را مي‌شنود و اگر آهسته با او نجوا نمايي، آگاهي دارد... . حاجات خود را از او بخواه، و رفع گرفتاري‌ها را از او طلب کن، در کليه امور خويش، او را به ياري بطلب و از خزائن رحمتش در خواست کن آن‌چه را که غير از او قادر به اعطاي آن نيستند، يعني عمر طولاني، سلامتي و عافيت در بدن، وسعت رزق... «وَاعلَم أَنَّ الَّذِي بِيَدِهِ خَزائِنُ السَّمواتِ وَ الأَرضِ قَد أَذِنَ لَکَ فِي الدُّعاءِ وَ تَکَفَّلَ لَکَ بِالإِجابَةِ... » .[2]

5ـ ذکر تسبيح حضرت فاطمه زهراء(عليها السلام). ابوهارون مکفوف از امام صادق(عليه السلام) نقل مي‌کند که فرمود: ‌اي اَباهارون، ما به فرزندان دستور مي‌دهيم تا تسبيح فاطمه زهراء(عليها السلام) را بگويند، همان‌گونه که به خواندن نماز فرمانشان مي‌دهيم، پس بر ذکر آن مداومت کن، زيرا هرگز بنده‌اي که پيوسته اين تسبيح را بگويد گمراه و سيه رو نمي‌شود.[3]

6ـ احياي شب‌هاي قدر و ديگري شب‌هاي متبرّکه. راوي مي‌گويد، رسول خدا(صلي الله عليه وآله) در دهه آخر ماه رمضان رختخواب خود را جمع مي‌کرد و کمر خود را براي عبادت محکم مي‌بست و در شب بيست و سوم خانواده خود را بيدار مي‌کرد و آن‌ها را که خواب ربوده بود، آب به صورتشان مي‌پاشيد و حضرت فاطمه زهراء(عليها السلام) نمي‌گذاشت در اين شب کسي از اهل خانه بخوابد و خواب کودکان خود را با دادن اندک غذايي، کوتاه مي‌ساخت و آن‌ها را براي احياي آن شب، از روز مهيا مي‌کرد، يعني امر مي‌فرمود

[1] . احمد بن حنبل، المسند734:1، ح3194.

[2] . صبحي صالح، نهج البلاغة: 389، اواسط نامه31.

[3] . الکافي343:3، (باب التعقيب بعد الصلاة و الدعاء)، ح13.