ناصرآباد

نویسنده (ها) : ناصر پازوکی طرودی

آخرین بروز رسانی : شنبه 31 خرداد 1399

ناصرآباد \ nāser-ābād \ ، از روستاهای دهستان لواسان کوچک، در فاصلۀ 6کیلومتری شمال شهر لواسان.
این روستا در ارتفاع 007‘ 2متری از سطح دریا، در جبهۀ شمال غربی روستای بوجان، در غرب رودخانۀ فصلی ناصرآباد، و در منتها‌الیه دامنۀ شمال شرقی کوه ورجین واقع شده است.
رودخانۀ فصلی ناصرآباد که از شمال به جنوب جریان دارد، از سرتاسر جبهۀ شرقی روستای ناصرآباد می‌گذرد و پس از پیوستن رودخانۀ فصلی بوجان به آن و گذشتن از شرق مزارع کردیان، سادات و چال‌ناظران، در انتهای جنوبی مزرعۀ کیور به رودخانۀ فصلی کند متصل می‌شود. این رودخانه پس از عبور از شرق مراتع پشت لاریجان، به تنگه یا بند کِرسئون می‌رسد و با اندکی انحراف به جنوب غربی، به مزارع نجارکلا که میان محله‌های قاضی‌آباد و گلندوک واقع‌اند، رو به جنوب ادامه می‌یابد و پس‌از گذشتن از مزرعۀ دستگرد به رودخانۀ جاجرود یا آبگیر سد لتیان می‌ریزد. رودخانۀ ناصرآباد پیش‌از رسیدن به ناصرآباد دست‌کم 5 ریزابه دریافت می‌کند که از دره‌های متعدد سرچشمه می‌گیرند. هرچند همۀ این ریزابه‌ها در تمام روزهای سال آب ندارند، اما در فصل بهار و در هنگام بارشهای تند فصلی، آب در همۀ آنها جاری می‌شود. ریزابه‌های این رودخانه از شمال شرقی به شمال غربی از کوه یخچال، کـوه‌سای یـا سیـاه‌کـوه، باغ ـ تنگۀ روستـای امـامـه و دامنه‌های شرقی کوه ورجین سرچشمه می‌گیرند و در شمال غربی روستای ناصرآباد به هم می‌پیوندند و به سمت جنوب جریان می‌یابند.
درۀ سمت شمال شرقی روستا، درۀ گَل‌تنگه؛ درۀ سمت شرق روستا، درۀ رودبارک؛ درۀ سمت شمال روستا، تنگۀ دارِ خَراد؛ و درۀ واقع در شمال غربی روستا ــ که بنای امامزاده خسرو در آن قرار دارد ــ تنگۀ ایگه نامیده می‌شوند. در شرق روستا و رودخانۀ ناصرآباد، کوهی به نام کوه اَسْلِک قرار دارد که به انتهای آن «سرداغ» می‌گویند.
روستای ناصرآباد در تابستان حدود 200، و در زمستان حدود 40 خانوار جمعیت دارد. نام خانوادگی اهالی این روستا به ترتیب کثرت جمعیت رسولی، سیدعبداللٰهی، میرمحسنی، علی‌میرزایی، بابایی، میرقاسمی، آقامیری، گُل‌محمدی و ملکی است. گفته می‌شود که بیشتر این افراد از بومیهای روستا هستند. در مرکز این روستا بنای یک مسجد بزرگ در دست احداث است که به نظر می‌رسد بیش از 000‘ 2 مـ2 زیربنا داشته باشد.
بافت کهن و تاریخی روستای ناصرآباد به کلی تخریب و نوسازی شده است؛ گفته می‌شود که تنها 6 خانۀ تاریخی باقی مانده است که 2 باب از آنها به دورۀ قاجار، و سایر آنها به دورۀ پهلوی اول و دوم متعلق‌اند. بخشهایی از این خانه‌ها نیز دست‌کاری، و هویت اولیۀ آنها دگرگون شده است، این روستا دو محل به نامهای بالامحله و پایین‌محله دارد که مرز آنها مسجد روستا ست. حمام تاریخی روستا نیز تخریب، و به جای آن، حمام جدید احداث شده است؛ اما اکنون، از آن بهره‌برداری نمی‌شود. شغل سابق مردم روستای ناصرآباد دامداری و کشاورزی بوده است، اما اکنون هیچ‌کدام از آنها رونق ندارد. تنها عدۀ کمی از اهالی به باغداری اشتغال دارند و محصولاتی نظیر گیلاس، آلبالو، گردو و سیب تولید می‌کنند و از میان آنها، تنها گیلاس و آلبالو در حد عرضه به بازار است.
آب آشامیدنی اهالی این روستا از طریق حفر چند رشته قنات و چشمه، و آب مورد نیاز کشاورزی از طریق رودخانۀ امامه و ناصرآباد تأمین می‌شود. بخش عمدۀ زمینهای روستای ناصرآباد به قطعات کوچک تقسیم، و در آنها ساختمانهای مسکونی ساخته شده است. جوانان روستا بیشتر به شهر مهاجرت کرده، و به مشاغل دولتی و خدماتی مشغول‌اند. روستای ناصرآباد به سبب کم‌بودن جمعیت ساکن در زمستان و اندک بودن شمار دانش‌آموز، مدرسه ندارد.
مهم‌ترین آثار تاریخی ـ فرهنگی روستای ناصرآباد، بنای امامزاده سیدناصرالدین و بنای امامزاده سید خسرو و تپۀ باستانی کَلابد است.
در ایـن روستـا شـواهد تـاریخی ـ فرهنگی بسیاری به دست آمده است که عبارت‌اند از: خاکستر، قطعات ملاط سنتی و سفال از انواع مختلف نظیر سفالهای دورۀ تاریخی و اسلامی با خمیره‌های گوناگون و نقوش متنوع نظیر قطعات خمره‌های بزرگ ذخیرۀ آذوقه و ظروف با مصرف روزانه و حتى چند قطعه سفال رنگی با لعاب پاشیده، نقش زیرلعاب و یک قطعه سفال کوچک دارای کتیبه با کلمۀ «المُلکُ لِلّٰه». با توجه به شواهد یادشده، می‌توان دیرینگی این روستا را دست‌کم دورۀ سلجوقیان دانست.

ناصر پازوکی طرودی