رسنان

نویسنده (ها) : ناصر پازوکی طرودی

آخرین بروز رسانی : جمعه 22 آذر 1398

رسنان \ rasanān\ ، روستایی از توابع بخش لواسان شهرستان شمیران.
این روستا در °51 و ´45 طول شرقی، و °35 و ´48 عرض شمالی، در ارتفاع 908‘1متری از سطح دریا و در فاصلۀ 6کیلومتری شرق رودخانۀ جاجرود (سد لتیان) و دوکیلومتری غرب روستای چهارباغ، در مجاورت و شمال جادۀ آسفالتۀ جاجرود به روستاهای شرق لواسان واقع است. در جنوب روستای رسنان، کوههای آرای کوچک و آرای بزرگ واقع شده‌اند و جنوب غربی آن نیز «بیخ‌باغ» نامیده می‌شود.
در شمالِ روستای چهارباغ، کوه سیک و درۀ تنگ‌کریم که محل مظهر قنات قدیم روستا ست، قرار دارد. این قنات هم‌اکنون نیز دایر است و بخشی از آب مصرفی روستا را تأمین می‌کند. مناطق مختلف تنگ‌کریم دارای نامهای مختلف است که مهم‌ترین آنها به ترتیب از جنوب به شمال عبارت‌اند از: کُرسِمانه، تپۀ قُربِلو، تپۀ پاجوز، تپۀ نارون، پاتک‌درخت، پُرِنسُم، باغ مَلِک و تپه‌دری. در شرق روستای رسنان، تپۀ نسبتاً بلندی به ارتفاع حدود 50 متر وجود دارد که شابستان نامیده می‌شود و در دامنۀ آن محلی است که به آن دولَت (دو قسمت) می‌گویند.
در دامنۀ شمالی کوه آراکوه که در جنوب روستا قرار دارد، مناطق و مزارعی واقع‌اند که به نامهای بندحمزه، درۀ عنبرچال و محل آسیاب خوانده می‌شوند. بنا به گفتۀ اهالی روستا، در آنجا تا اوایل دهۀ 1340 ش، آسیابی آبی وجود داشته است.
بخشهای مختلف روستا نیز در گذشته هر کدام نام مشخصی داشت، به عنوان مثال، شمال آن را که مجاور بنای امامزاده بود، دَم دکان و بالاتر را پشت کُهُل می‌نامیدند. روستا دارای 4 محل به نامهای دزواره کوه، محلۀ محمدیان، محلۀ هادیان و محلۀ بخشیان بود. در محلۀ هادیان، یهودیانی ساکن بودند که رئیس آنها الیاس نام داشت و به همین سبب در گذشته به این محله الیاسیان نیز می‌گفتند.
در مرکز روستای رسنان و در فاصلۀ 20متری جنوب غربی بنای امامزاده طیب، صخره‌ای سنگی به مساحت حدود 100 مـ2 به صورت تپه وجود دارد که ارتفاع آن نسبت به زمینهای اطراف حداکثر 10 متر بلندتر است. بنا به گفتۀ برخی از اهالی این روستا در گذشته در این محل بنای تاریخی مانند بنای امامزاده طیب وجود داشته که امروزه تخریب شده است. همچنین آنان معتقدند در دل این صخره آرامگاهی وجود دارد که محل دفن 7 تن از دختران امام موسی بن جعفر (ع) یا امام رضا (ع) است، آنان از ترس دشمنان به اینجا پناه آورده بودند و پس از فوت در همین‌جا دفن شده‌اند و برخی از اهالی روستا در قسمتی از این تپۀ صخره‌ای که به نام تپه دزواره نیز شهرت دارد، به زیارت می‌پردازند.
روستای رسنان دارای بافت تاریخی زیبایی بود که امروزه به‌سبب ساخت‌وسازهای جدید، بخشهای زیادی از آن تخریب شده است. امروزه (1390 ش) نیز حداقل دو خانۀ تاریخی متعلق به دوران قاجار را در این روستا می‌توان دید که بخشهای زیادی از آنها تخریب شده و فقط سردر و درهای چوبی آن، با تزیینات گُل‌میخهای زیبا و کوبه‌های زنانه و مردانه باقی مانده‌اند.
در مرکز روستای رسنان، بنای امامزاده طیب که دارای بنایی به سبک برجهای آرامگاهی است، وجود دارد. دیرینگی این بنا حداقل به سدۀ 7 ق باز می‌گردد و در مهر ماه 1382 با شمارۀ 366‘10 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است (نک‌ : ه‌ د، طیب، امامزاده).
جمعیت روستای رسنان در تابستان 250 خانوار، و در زمستان حدود 70 خانوار است. ساکنان این روستا در گذشته به کشاورزی و دامداری به خصوص کشت دیم اشتغال داشتند؛ اما امروزه تنها شماری از آنها به باغداری اشتغال دارند. محصول باغهای رسنان بیشتر گردو، گیلاس، سیب و جز آنها ست. بیشتر اهالی روستا در شهرهای مجاور، نظیر تهران و منطقۀ کمرد جاجرود به مشاغل فنی و خدماتی می‌پردازند و شماری نیز کارمند دولت‌اند.
نام خانوادگی بیشتر اهالی روستای رسنان محمدیان، هادیان، دزواره‌ای و رشیدیان است و اغلب نیز دارای پسوند رسنانی‌اند. اهالی روستای رسنان در جریان جنگ عراق با ایران، 10 تن شهید تقدیم میهن اسلامی کرده‌اند که 3 تن از آنان در گورستان کنار بنای امامزاده طیب و 7 تن دیگر در گورستان بهشت زهرای تهران مدفون‌اند.
آب مصرفی روستا از یک رشته‌قنات و چند چشمۀ کوچک و بخشی نیز از آب رودخانه‌های فصلی محل تأمین می‌شود. مردم روستای رسنان از وضعیت اقتصادی نسبتاً خوبی برخوردارند. بیشتر خانه‌های مردم نوساز، و در اطراف تپۀ صخره‌ای دزواره و در میان باغهای کنار روستا ساخته شده‌اند.

ناصر پازوکی طرودی