است و اقرار به اينكه خداوند مرا به سوى تمامى بشريت، به عنوان «بشير و نذير»، فرستاده است، تا اينكه خلايق را به فرمان خدا به سوى حق دعوت كنم.
سرآغاز عبادت، معرفت و شناخت حق تعالى است و انسان بايد خدا را بشناسد. بعد از اين مرحله، انسان بايد به رسالت پيامبر گرامى اسلام (ص) ايمان آورد و آنرا قبول كند. اين جزء معتقدات ماست كه خداوند پيامبر (ص) را براى همهء مردم در همهء زمانها فرستاده است و رسالت ايشان محدود به زمان خود آن حضرت نيست.
در قرآن كريم نيز به اين مطلب اشاره شده است: {/وَ مََا أَرْسَلْنََاكَ إِلاََّ كَافَّةً لِلنََّاسِ بَشِيراً وَ نَذِيراً[1]/} «ما تو را نفرستاديم، مگر براى همه مردم...».
ما بايد معتقد باشيم كه خداوند، پيامبر (ص) را بر همهء ما، مبشّر فرستادند و ايشان براى همه ما منذر هستند و ما در جواب مرحوم ميرزاى قمى رَحمَهُالله كه خطابات را مخصوص مُشافهين مىدانست، مىگوئيم كه از روايات برمىآيد كه خود ما جزو مخاطبين هستيم؛ منتهى خطابى كه شفاهى است، فقط جنبهء توصلى دارد. يعنى اگر گفته مىشود{a «اَيُّهَا الْحاضِرينَ»a} منظور اين است كه توجه فعلاً به اينهاست و الّا اينطور نيست كه خطاب مال اينها باشد، بلكه