فضيلتها و درجات رفيعهاش قرار داده و با كاملترين طهارت و پاكى و رساترين خشوع و فروتنى به جا مىآورند.
«و وفِّقنا فيه لأن نَصِلَ أرحامِنا بالِبرِّ و الصِّلَهِ و أن نَتَعاهَدَ جيرانَنا بالإفضالِ و العَطيه»؛و ما را در آن ماه توفيق ده كه با نيكى فراوان و بخشش به خويشان خود نيكى كنيم و با احسان و عطا از همسايگان جويا شويم.
يكى از برنامههاى مؤثر در اين ماه،برقرارى ارتباط با خويشاوندان است.انسان بايد تلاش كند تا با احسان و نيكوكارى،رشتههاى قرابت را مستحكم نمايد.در اين باره شهيد بزرگ اين ماه،حضرت على بن ابيطالب عليه السّلام در آخرين روزهاى عمر شريفش (پس از ضربت خوردن) در وصيت به فرزندانشان امام حسن و امام حسين عليهم السّلام مىفرمايند:
«شما را و تمام فرزندانم كه اين وصيت من به آنها مىرسد به تقوا و نظم در امور و اصلاح ذات البين وصيت مىكنم.»[1]و در ادامه مىفرمايند:«فإنّي سَمعتُ جدّكما صلّي الله عليه و آله يقول:صَلاحُ ذاتِ البَينِ افضلُ مِن عامَة الصلَّاةِ و الصيِّامِ»آشتى دادن ميان مردمان بهتر است از نماز و روزه ساليان.[2]
ابن هيثم شارح نهج البلاغه،نكتهاى را در برترى اصلاح ذات البين بر نماز و روزه ذكر كرده است كه ذكر آن خالى از