زهرا به معناى درخشنده است و از امام ششم، امام صادق(ع) روايت شده است كه: «چون دخت پيامبر در محرابش مىايستاد (مشغول عبادت مىشد)، نورش براى اهل آسمان مىدرخشيد؛ همانطور كه نور ستارگان براى اهل زمين مىدرخشد.»
صدّيقه به معنى كسى است كه به جز راستى چيزى از او صادر نمىشود. طاهره به معناى پاك و پاكيزه، مباركه به معناى با خير و بركت، بتول به معناى بريده و دور از ناپاكى، راضيه به معناى راضى به قضا و قدر الهى و مرضيه يعنى مورد رضايت الهى.
كنيههاى فاطمه(عليها السلام) نيز عبارتند از ام الحسين، ام الحسن، ام الائمه، ام ابيها و...
ام ابيها به معناى مادر پدر مىباشد و رسول اكرم(ص) دخترش را با اين وصف مىستود؛ اين امر حكايت از آن دارد كه فاطمه(عليها السلام) بسان مادرى براى رسول خدا بوده است. تاريخ نيز گواه خوبى بر اين معناست؛ چه هنگامى كه فاطمه در خانه پدر حضور داشت و پس از وفات خديجه(عليها السلام) غمخوار پدر و مايه پشت گرمى و آرامش رسول خدا بود و در اين راه از هيچ اقدامى مضايقه نمىنمود، چه در جنگها كه فاطمه بر جراحات پدر مرهم مىگذاشت و چه در تمامى مواقف ديگر حيات رسول خدا.