حسين(عليه السلام) براى رفتن به ميدان از هم سبقت مىگرفتند.هر يك مىگفتند اول من بايد به ميدان جنگ بروم.
اينها براثر عقيده و ايمان قوى است.آيا ما داراى اين روحيات هستيم.كسانى كه به درجات عاليه مىرسند داراى اين روحيه هستند.آن گاه حضرت فرمود:هر كس از آتش الهى مىترسد دنبال شهوات نمى رود كسى كه اعتقاد دارد دست زدن به سيم برق او را از بين مىبرد دست نمى زند و اينكه بشر دنبال هر كارى مىرود به خاطر اين است كه هنوز باورش نشده كه دنبال گناه و شهوات رفتن او را گرفتار عذاب خواهد كرد.بعد فرمود:هر كس در انتظار مرگ است دنبال لذتها و خوشگذرانى ها نمى رود و رفتن به دنبال لذائد نشان دهندهى اين است كه در انتظار مرگ نيستيم.روايت است اگر كسى درروز بيست مرتبه ياد مرگ كند نامش جزء زاهدين نوشته مى شود.چقدر خوب است انسان به ياد مرگ باشد.از ياد مرگ بودن دو جور برداشت مى شود يكى اينكه انسان هميشه در حال وحشت و اضطراب باشد و ديگر اينكه ياد مرگ باشد يعنى چه زمانى مى شود كه بروم و مقام خود را ببينم.يك عمر كار خير كرده و اهل سعادت شده،گناه نكرده و بياد مرگ بوده حالا مىخواهد ببيند اين كارهايى را كه كرده،خدا چه مقامى به او مىدهد.براى عيادت يكى از علماء قم به نام مرحوم آيت الله حاج شيخ مصطفى صادقى كه مدتى كسالت داشت رفتيم.خيلى خوشحال بود احوال پرسى كرديم فرمود:خيلى خوب هستم گفتم چه طور فرمود:انتظار مرگ را دارم و از خدا مىخواهم اگر صلاح مىداند مرگ مرا برساند گفتيم براى چه آيا از درد و ناراحتى مىگوييد؟فرمود خير.