كسى كه چهل روز مال حلال بخورد، خداوند قلب او را نورانى مىكند»
2. در حديث ديگرى فرمود:
«مَنْ أَكَلَ الْحَلَالَ قَامَ عَلَى رَأْسِهِ مَلَكٌ يَسْتَغْفِرُ لَهُ حَتَّى يَفْرُغَ مِنْ أَكْلِه؛[1]
كسى كه روزى حلال بخورد، فرشتهاى بالاى سرش قرار مىگيرد و براى او طلب آمرزش مىكند تا وقتى كه از خوردن آن فارغ شود».
3. امام صادق عليه السلام فرمود:
«يكى از سختترين واجبات بر بندگان خدا، ذكر زياد و ياد اوست». سپس فرمود: «مقصودم ذكر سبحان الله و الحمدلله و لا اله الاّ الله و الله اكبر نيست، گر چه آن هم ذكر و ياد خداست، بلكه مقصود من، اين است كه در برخورد با آنچه خدا حلال يا حرام كرده، خدا را ياد كند تا اگر اطاعت خدا بود، به آن عمل كند و اگر معصيت الهى بود، آن را رها سازد».[2]
4. آن حضرت در حديث ديگرى فرمود:
«تَرْكُ لُقْمَةِ حَرَامٍ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى مِنْ صَلَاةِ أَلْفَيْ رَكْعَةٍ تَطَوُّعا؛[3]
رهاكردن لقمه حرام، نزد خدا از دو هزار ركعت نماز مستحبى محبوبتر است».
5. در بيان ديگر فرمود:
«لَرَدُّ دَانِقٍ مِنْ حَرَامٍ يَعْدِلُ عِنْدَ اللَّهِ سَبْعِينَ أَلْفَ حَجَّةٍ مَبْرُورَةٍ؛[4]
رها كردن و گذشتن از يك دانگ از حرام (يك ششم دينار يا درهم)، نزد خدا معادل هفتاد هزار حج مقبول است».