اين كار صرفنظر از مسئله شرعى و عذاب الهى، يك عمل ضدانسانى و ضداخلاقى است. اگر كسى دين هم نداشته باشد و تنها اخلاق اجتماعى و وجدان بيدارداشته باشد بايد زشتى آن را درك كند و به اين كار دست نزند. زيان رساندن به همنوع خود و پولدار شدن به قيمت اشك چشم كودكان يك خانواده، ثروتاندوزى شيرينى نيست. اين پول، خير و بركت نخواهد داشت و سرانجام، آتشى خواهد شد كه بنيان زندگى، عمر و خوشبختى گيرنده آن را مىسوزاند؛ البته اينگونه سودجويىها مخصوص بازار نيست و ممكن است در هر صنفى وجود داشته باشد؛ مثلاً ممكن است رانندگان ماشينهاى سرويس بين شهرى متوجه شوند كه مسافر زياد و ماشين كم است و كرايه خود را دو برابر بيشتر كنند و از پريشانى مسافر، سرما، برف، تعطيلى و... سوء استفاده كنند، اين عمل نيز شبيه احتكار است.
^ احتكار وسيله نقليه، احتكار دارو، حتى احتكار علم و دانش و آنچه نياز جامعه باشد، در گناه و زشتى فرقى ندارند.
امام صادق عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم نقل مىكند كه حضرت فرمودند:
«الْجَالِبُ مَرْزُوقٌ وَ الْمُحْتَكِرُ مَلْعُونٌ[1]
كسى كه ارزاق مردم را مىآورد و در اختيار مصرفكننده قرار مىدهد روزى مىخورد و كارش بركت دارد؛ ولى محتكر، نفرين شده و ملعون است.»
همچنين از آن حضرت نقل شده است كه فرمودند:
«جايى را در جهنم ديدم كه در غليان بود، از جبرئيل پرسيدم: اين وادى پرآتش براى كيست؟ گفت: براى سه گروه: احتكار كننده، مشروبخوار و واسطهگران فحشا.[2]
ايشان در حديث ديگرى فرمودند:
«كسى كه طعامى را چهل روز به قصد گران شدن نگهدارد، اگر پس از فروش تمام