ابن هشام ميگويد از زهرى بمن خبر رسيده است كه از همين روى:

قال رسول اللّه‌، سلمان منا اهل البيت.

(السيره النبويه- ج 1 ص 70).

از زمان نزول نخستين سوره‌هاى قرآن در مكه شنونده‌هاى آيات و سوره‌ها حالات گوناگونى داشته‌اند، عده‌اى با جرقه آغازين و شنيدن سوره (مزمّل) و (مدثّر) به اسلام گرويدند و جان و روحشان از آبشخور وحى سيراب ميشد، دسته‌اى ابتدا متحير و سپس تسليم حق شدند، گروهى كه آينه دلشان را زنگار بت‌پرستى و زر اندوزى و عشق شديد به جاه و مال فرا گرفته بود به وحشت افتاده و در صدد تهمت و افترا برآمدند. أبو لهب‌ها، ابو جهل‌ها، ابوسفيان‌ها كه همان عشاق دلباخته مال و سرمايه بودند گاهى بنام سحر بودن، زمانى بنام شعر و مدتى به تهمت اساطير اوّلين و قصه‌هاى ديرين و كهن ميخواستند ديگران را از گرويدن به قرآن باز دارند. شعرائى هم بودند كه ابتدا غرور فكريشان آنها را به لجاجت و سرسختى وا ميداشت ولى با يك برخورد و جرقه معنوى و نفوذى از سوى پيامبر و شنيدن آياتى چند مجذوب قرآن ميشدند و خود مبلّغ آن.

كعب بن زهير يكى از همان شعرا بود كه با شعر (لاميه) خود را به عجز و زارى انداخت و پس از مهدور شدن خونش بحضور پيامبر رسيد و قصيده خود را خواند تا اين شعر كه ميگويد:

كه پيامبر او را صله ميدهد و از گذشته‌اش درميگذرد زيرا دانشمند بود نه كينه توز و زرپرست و جاه طلب.

اكنون بايد به‌بينيم اين جاذبه‌هاى الهى آيا از الفاظ و كلمات آيات است يا جنبه‌هاى معنوى و محتواى آيات چنين معجزه‌اى دارد.

مسلما هر دو جهت حايز اهميت است چنانكه امروز هم مى‌بينيم خوش‌ترين‌