و دل‌نشين‌ترين سخنان قرآن با صوت خوش و آواى انسان ساز آن است كه عده‌اى شيفته الفاظ و آهنگ واژه‌ها و گروهى مجذوب معانى آنها توأم با همانگونه شنيده‌ها ميشويد.

قرآن كه ميگويد:

إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ، وَ إِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ، وَ إِذَا الْجِبالُ سُيِّرَتْ، وَ إِذَا الْعِشارُ عُطِّلَتْ، وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ، وَ إِذَا الْبِحارُ سُجِّرَتْ، وَ إِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ، وَ إِذَا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ، بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ، وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ وَ إِذَا السَّماءُ كُشِطَتْ، وَ إِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ، وَ إِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ، عَلِمَتْ نَفْسٌ ما أَحْضَرَتْ‌.

زمانى كه آفتاب تابان و ستارگان آسمان تيره شوند كوهها بحركت درآيند شتران نوزادان رها كنند، وحشيان نابود و درياها به جوشش آيد، نفوس و جانها با بدنها تركيب شوند و از دختران كشته شده باز پرسند كه آنها را به چه گناهى كشته‌اند. آنگاه كه نامه‌هاى اعمال باز شود، آسمانها از جاى بركنده و آتش دوزخ را بيفروزند، و بهشت را به اهلش نزديك سازند، در آن هنگامه‌ها هر كسى خواهد دانست كه در گذشته چه كرده است.

بديهى است اين گونه آيات كه از آينده و دگرگونى‌هاى طبيعت و انسان و سرنوشت او با قدرت و قطعيت سخن ميگويد، نميتواند هيچ شنونده‌اى را تحت تأثير قرار ندهد و انديشه‌اش را به حيرت وا ندارد زيرا.

خود انسان نميتواند از آينده‌اش كمترين آگاهى داشته باشد و خبر دهد چه رسد به آينده تمام كائنات، زيرا بگفته مولوى.