تحدى قرآن و ناتوانى انسان‌

قرآن از همان آغاز، معارضين خود را براى ايمان آوردن و تسليم حق شدن دعوت كرده است ميگويد:

وَ إِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنا عَلى‌ عَبْدِنا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ‌ ...- تا- فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ لَنْ تَفْعَلُوا (23 بقره).

و تا كنون كه چهارده قرن ميگذرد و دهها هزار دانشمند و شاعر و فصيح و بليغ اين آيه را خوانده و شنيده‌اند از عظمتش سر تعظيم فرود آورده و خود را تسليم و شيفته قرآن ساخته‌اند، چرا چنين است زيرا:

«قرآن نورى است كه خاموش نميشود، و چراغى است كه افروختگى‌اش فرو نمى‌نشيند دريائى است كم ژرفناش ناپيداست، و راهى است كه حركت در آن گمراهى ندارد، مشعلى و شعاعى است كه روشنى‌اش زايل نميشود، جدا كننده حق از باطل است و دليلش ناچيز نيست، بنائى است كه پايه‌هايش فرو نميريزد، شفائى است كه خوف بيمارى در آن نيست، قرآن عزت و ارزشى است كه شكستى به پيروان آن نميرسد، حقى است كه يارانش مغلوب نميشوند، قرآن مركز ايمان است، چشمه‌هاى علم و درياهاى دانش است، قرآن بوستانهاى عدالت و منشاء آن است و سنگهاى بناى اسلام و بنيان آن، قله‌هاى حق و سرزمين‌هاى هموار آن است دريائى است كه نوشندگانش مايه‌اش را كم نمى‌كنند و چشمه‌سارهائى است كه خورندگان آبش از آن نمى‌كاهند، و آبشخورهائى است كه واردين در آنها به همه اسرار و ژرفناش پى نخواهند برد، منازلى است كه مسافرينش راهش را گم نمى‌كنند و نشانه‌هائى است كه روندگان از آنها نابينا نيستند، فرازهائى است كه رو آورندگان به آن از آن فراتر نروند، خداوند قرآن را سيراب كننده دانايان و بهار دلهاى فقيهان و محققان و مقصد راههاى صالحان قرار داده.

داروئى است كه بعد از آن دردى نمى‌ماند، و نورى كه تاريكى با آن‌