و انى لاستعيذ باللّه الرحمن، من رجل شرير عليم اللسان، جهول القلب، المترفع على الا قرآن لاجل تقرب السلطان، و الاشتهار عند العوام، و هم العميان عن فهم درجات احوال الانسان، و التفاوت فى خلق الرحمن، فوا مصيبتا من علماء الجهالة و صلحاء الافساد، الذين هم من علماء الدنيا و جهّال الاخرة المتذكّرين لآداب صحبة الخلق، الناسين لآداب صحبة الرب، المقبلين الى دقايق علوم الدّنيا المعرضين عن حقايق علوم الاخرة».

«بل اقول ما فتنته فى الدين و خلل فى عقايد المسلمين، الّا و منشاها مخالطة العلماء النّاقصين مع حكّام الدّنيا و السّلاطين، رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحِينَ‌».

(سر آغاز سوره سجده ص 13) يعنى: گروهى از اهل حق گفته‌اند علم دو گونه است علم زبانى و علم روانى و قلبى، و من از شرور و فتنه مردمى كه با زبان عالمند و شرير و در قلب و دل كور و نادان به خدا پناه ميبرم زيرا اينان بخاطر نزديكى به دربار و سلطان و قدرت‌ها بر يارانشان برترى ميجويند و در نزد مردم عادى شهرت كسب ميكنند اينان از فهم و حقيقت مراتب وجود انسان كورند و دور،