و نيز قوم ديگرى را كه در آينده به گروندگان پيامبر ميرسند، او كارش با حكمت و مصلحت است.

مفسرين نوشته‌اند همين كه اين آيه نازل شد از پيامبر پرسيدند اين قوم كيانند، پيامبر دستش را بر شانه سلمان فارسى نهاد و فرمود:

لو كان العلم عند الثريا لتناوله رجال من هؤلاء.

- در تفسيرها عبارت من هذا و ذووه.

نيز هست يعنى آن قوم از تبار سلمانند كه اگر دانش در اوج آسمان باشد اينان آنرا فرا ميگيرند.

و پايان آيه‌ ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ‌ است.

گرويدن علمى و عملى ايرانيان به اسلام و برقرارى حكومت عدل اسلامى و تزكيه و تعلم و فراگيرى حكمت را نعمتى و فضلى از خداوند ياد ميكند كه فضيلت بزرگى است. اين بزرگى و فضيلت الهى در اين زمان است و در گذشته اين چنين عظمتى بدست نيامده است هر چند كه بطور دقيق و آرام استمرار داشته.

در اين ايام است كه در پناه حكومت اسلامى و آثار بزرگمردان علم و حكمت فلسفه‌هاى غير الهى و مكتب‌هاى مادى با زبان و بيان وابستگان پنجاه ساله‌شان به پوچى و شكست معرفى ميشود و اين حادثه يكى از معجزات آيه‌اى است كه آنرا با عبارت- ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ- بيان كرده است و در آيه دوم هم همين عبارت بيان شده.

دوم: آيه پنجاه و چهارم سوره مائده است كه ميگويد:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرِينَ يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ».