فراهم كردن زمينهء تعطيلى ساير احكام الهى در جامعه؛
بازماندن از كمالات روحى: مال با همهء خوبى ها و فوايدى كه دارد گاهى مشكل آفرين و فسادآور است. اگر انسان به بيمارى مال دوستى و دنيا طلبى گرفتار شود و ثروت اندوزى را هدف قرار دهد از كمالات روحى و اخلاقى باز مى ماند. انسان بايد به مال به عنوان ابزار زندگى نگاه كند و بداند كه مال براى انسان خلق شده است نه انسان براى مال.
غفلت از ياد خدا: فلسفهء وجودى انسان، بندگى خدا و به ياد او زيستن است ولى مال دوستى و عدم اداى حقوق مالى، انسان را از ياد خدا غافل مى كند و چون طبيعت انسان به مال گرايش دارد در جمع و حفظ آن مى كوشد. مشغول شدن ذهن و دل به جمع آورى و افزودن مال و به همراه آن آرزوهاى طولانى و حرص و طمع بى پايان، با عبادت و ياد خدا منافات دارد.
كمىِ زاد و توشه براى آخرت: كسى كه فقط براى دنيا و انباشتن ثروت كار مى كند در آخرت دستش خالى است و عمل خيرش كمتر است. خداوند متعال در قرآن كريم فرموده است:
{/قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ ^ لَعَلِّى أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ[1]/}