مجلس 5: خصلتهاى مورد نياز جهت كامل بودن ايمان مؤمن ( 2)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ
قال رسول الله(ص):
«بُشْرُهُ فِي وَجْهِهِ، وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ، مُتَبَشِّراً بِفَقْرِهِ، أَحْلَى مِنَ الشَّهْدِ، وَ أَصْلَدَ مِنَ الصَّلْد، لَا يَكْشِفُ سِرّاً، وَ لَا يَهْتِكُ سِتْراً، لَطِيفَ الْحَرَكَاتِ»[1]
در جلسه قبل، به برخى از صفاتى كه مؤمن بايد داشته باشد تا ايمانش كامل باشد اشاره كرديم. در اين جلسه چند صفت ديگر را بيان مىكنيم و توضيحاتى در مورد آنها خواهيم داشت.
حضرت رسول(ص) در مورد برخى ديگر از صفات مؤمن به اميرالمؤمنين(ع) مىفرمايد:
«بُشْرُهُ فِي وَجْهِهِ» مؤمن در وجه و صورتش هميشه حالت تبسّم و حالت خوشرويى دارد. سر و صورتش هميشه باز و خوشرو است يعنى انسان در صورتش يك حالت بشارت مىببيند.
«وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ» مؤمن در دل و درونش غمناك و متأثّر است از اينكه نمىداند عاقبت كار خودش به كجا منتهى مىشود. هميشه در حال فكر و حزن است كه آيا عاقبت به خير مىشوم؟ اهل بهشت هستم يا اهل جهنّم؟ مؤمن هميشه اضطرب دارد و دلش گرفته است. اين از علامات مؤمن است.
[1] . مستدرك الوسايل و مستنبط المسائل، ج 11، ص 179P