«لَوْ كَانَ لِرَجُلٍ عَمَلُ سَبْعِينَ نَبِيّاً لَاسْتَقَلَّ عَمَلَهُ مِنْ شِدَّةِ مَا يَرَى يَوْمَئِذٍ»[1]
اگر كسى عمل هفتاد پيامبر را داشته باشد، از سختى و ناراحتى آنچه كه فرداى قيامت مىبيند عمل خود را اندك مىشمارد.
مسئله تعليم و تربيت، مسئله اى بسيار مهم براى تمام انسان ها است و در قبول اصل اين مسئله، تفاوتى بين انسانها وجود ندارد و آنچه مهم است پيروى از يك سلسله قوانين و مقرّراتى است كه هر شخص و يا اجتماعى براى رسيدن به سعادتى كه براى خود تعريف كرده، آن ها را وضع نموده است.
سعادت فردى و اجتماعى با توجه به جهانبينى موجود، مدّ نظر قرار مىگيرد. نگاه انسان به خود، عالم اطراف و اجتماع، تعريف وى از سعادت و شقاوت و امثال اين موضوعات، نگاه فرد به خود و هستى را شكل مىدهد و به تبع آن، روش چگونه زيستن را براى شخص معين مىكند.
هر انسانى به دنبال رسيدن به بالاترين و بهترين نوع سعادت است و براى بدست آوردن آن، تلاش فراوان مىكند و اين نكته را مدّ نظر دارد كه موفّقيت وى در رسيدن به اين سعادت، در گرو تلاش و بالاتر از آن، استفاده از راهنمايىهاى افرادى است كه راه درست را پيمودهاند و تجربيات ارزشمند خود را در اختيار وى قرار مىدهند چرا كه استفاده از تجربيات ديگران، درصد خطاى انسان را در پيمودن اين راه دشوار، كم مىكند و راه رسيدن به سعادت را هموارتر مىنمايد.
تعريف سعادت در نگاه و جهانبينى انسان ها متفاوت است. برخى انسان را در محدوده همين دنيا مىشناسند و تمام همّ و غمّ خود را براى رسيدن به سعادت