آرى، شما دنيا را دوست داريد (20) و آخرت را وا مىگذاريد؛ (21) در آن روز چهرههايى شاداب و مسرور (22) به سوى پروردگارش مىنگرد (23) و چهرههايى نيز درهم كشيده است، (24) يقين كند آسيبى كمرشكن به او مىرسد. (25) آرى، چون جان به گلو برسد، (26) گفته شود چه كسى نجاتش دهد (27) و يقين كند هنگام فراق است (28) و ساقها به هم درپيچد. (29) در آن روز راندن به سوى پروردگارت خواهد بود، (30) او نه ايمان آورد و نه نماز گزارد، (31) ولى تكذيب كرد و روى گرداند، (32) آن گاه با تكبر به سوى خانوادهاش بازگشت، (33) واى بر تو، واى بر تو، (34) بازهم واى بر تو، واى بر تو. (35) آيا انسان گمان مىكند به خود رها مىشود؟ (36) آيا نطفهاى از منى نبود كه در رحم ريخته شد (37) و بعد به صورت خون بسته درآمد و آفريد و موزونش ساخت (38) و او را از دو صنف نر و ماده قرار داد؟ (39) آيا چنين كسى قادر نيست مردگان را زنده كند؟ (40) سوره دهر (زمان) (76) [انسان] (شامل سى و يك آيه- مدنى) به نام خداوند بخشنده مهربان روزگارانى بر انسان گذشت كه چيزى قابل ذكر نبود. (1) انسان را از اختلاط نطفه آفريديم تا او را بيازماييم و شنوا و بينايش كرديم. (2) راه را به او نشان داديم، خواه شاكر باشد خواه ناسپاس. (3) ما براى كافران غل و زنجير و آتش سوزان مهيا كردهايم، (4) نيكوكاران از جامى آميخته به كافور مىنوشند، (5)