نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : آيتى، عبد المحمد جلد : 1 صفحه : 529
نشان ذلت در چشمانشان آشكار است. چون ملخهاى پراكنده از قبرها بيرون مىآيند. (7) سرها را بالا گرفته به سوى آن دعوتكننده مىشتابند. كافران مىگويند: اين روز دشوارى است. (8) پيش از اينها قوم نوح تكذيب كرده بودند. بنده ما را تكذيب كردند و گفتند: ديوانه است. و به دشنامش راندند. (9) و پروردگارش را خواند: من مغلوب شدهام، انتقام بكش. (10) و ما نيز درهاى آسمان را به روى آبى كه به شدت مىريخت گشوديم. (11) و از زمين چشمهها شكافتيم تا آب به آن مقدار كه مقدر شده بود گرد آمد. (12) و او را بر آن كشتى كه تختهها و ميخها داشت سوار كرديم. (13) زير نظر ما روان شد. اين بود جزاى كسانى كه كفر ورزيدند. (14) و هر آينه آن كشتى را نشانهاى ساختيم. آيا هيچ پندگيرندهاى هست؟ (15) پس عذاب و بيمدادنهاى من چگونه بود؟ (16) و اين قرآن را آسان ادا كرديم تا از آن پند گيرند. آيا پندگيرندهاى هست؟ (17) قوم عاد تكذيب كردند. پس عذاب و بيمدادنهاى من چگونه بود؟ (18) ما بر آنها در روزى نحس و طولانى بادى سخت فرستاديم، (19) كه مردمان را از زمين، همانند ريشههاى از جاى كنده نخل، برمىكند. (20) عذاب و بيمدادنهاى من چگونه بود؟ (21) و اين قرآن را آسان ادا كرديم تا از آن پند گيرند. آيا پندگيرندهاى هست؟ (22) قوم ثمود بيمدهندگان را تكذيب كردند. (23) گفتند: اگر از انسانى همانند خود پيروى كنيم گمراه و ديوانه باشيم؛ (24) آيا از ميان همه ما كلام خدا به او القا شده است؟ نه، او دروغگويى خودخواه است. (25) فردا خواهند دانست كه دروغگوى خودخواه كيست. (26) ما آن ماده شتر را براى آزمايششان مىفرستيم. پس مراقبشان باش و صبر كن. (27)
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : آيتى، عبد المحمد جلد : 1 صفحه : 529