موسم حج ماههايى معيّن (شوّال، ذى القعده و ذى الحجّه) است. پس هركه در اين ماهها با بستن احرام، انجام حج را بر خود واجب كند، بداند كه در اثناى حج آميزش با زنان و دروغ گفتن و سوگند خوردن به نام خدا روا نيست، و هركار نيكى كه انجام مىدهيد خدا آن را مىداند. و بر شماست كه توشه برگيريد، و بهترين توشه پرهيزگارى است، و از من اى خردمندان پروا كنيد. (197) بر شما گناهى نيست كه در دوران حج از راه دادوستد در طلب رزقى كه آن بخششى از جانب پروردگار شماست برآييد؛ و چون از عرفات- پس از وقوف در آن- كوچ كرديد، در مشعر الحرام وقوف نماييد و خدا را ياد كنيد آنگونه كه او شما را راه نموده است يادش كنيد، كه قطعا شما پيش از اين از گمگشتگان بوديد. (198) وانگهى شما ساكنان حرم نيز بايد از عرفات، از همانجا كه ساير مردم كوچ مىكنند كوچ كنيد و از خدا آمرزش گناهانتان را بخواهيد كه خدا آمرزنده و مهربان است. (199) و هنگامى كه مناسك حج خود را به جاى آورديد، خدا را آنگونه كه پدرانتان را پس از انجام حج ياد مىكنيد، بلكه بيشتر و بهتر، ياد كنيد. برخى از مردم دنياطلبانى هستند كه مىگويند: پروردگارا، در دنيا به ما بهرهها عطا كن. آنان در آخرت هيچ بهرهاى ندارند. (200) و برخى از مردم آخرتطلبانى هستند كه مىگويند: پروردگارا، در دنيا به ما بهرهاى نيكو كه خوشايند توست و در آخرت نيز بهرهاى نيكو كه خود مىپسندى عطا فرما و ما را از عذاب آتش دوزخ نگاه دار. (201) اينانند كه از آنچه فراهم آوردهاند بهرهاى [وافر] خواهند داشت، و خدا كارها را به سرعت- همانگاه كه انجام مىشود- حسابرسى مىكند. (202)