13/ 17- 12 12. او آنى كه مىنمايد شما را درخش را بيمى و اميدى و مىانگيزاند ابرها را گرانان. 13. و به پاكى ياد كند تندر به ستايش او [313] و فرشتگان از بيم او، و مىفرستد آتشهاى آسمانى را پس مىرساند آن را هر كه را كه خواهد و ايشان پيكار همىكنند در خداى، و او سخت سازش نهانى. 14. مرو راست خواندن راست. و آنانى كه همىخوانند از فرود او، پاسخ نكنند مر ايشان را به چيزى مگر چون گستراننده دو پنجه خويش سوى آب تا رسد دهن او را و نيست او هرگز رسنده او. و نيست خواندن ناگروندگان مگر در گمراهى. 15. و مر خداى را سجده همىكند هر كه در آسمانها و زمين خوش منشى و دشوارى و سايههاى ايشان به بامدادان و شبنگاهان. 16. بگوى، كيست پروردگار آسمانها و زمين؟ بگوى، خداى. بگوى، ا پس گرفتيد از فرود او دوستانى نتوانند براى تنهاى خويش سودى و نه زيانى؟ بگوى، ا برابر باشد نابينا و بينا يا برابر باشد تاريكيها و روشنايى يا كردند مر خداى را انبازان كه آفريدند چون آفريدن او، پسماننده شد آفرينش بر ايشان؟ بگوى، خداى آفريننده هر چيزى و او يگانه است شكننده كامها. 17. فرود آورد از آسمان آبى، پس روان شد رودكدهها به اندازه خويش، پس برداشت آب سيل [314] كفكى بالا ايستاده، و از آنچه برافروزيد بر آن در آتش از براى جستن زيور يا رختى كفكى مانند آن. همچنانت پديد كند خداى راست را و ناراست را، پس امّا كفك پس برود ناچيز و امّا آنچه سود دارد مردمان را، پس درنگ كند در زمين. همچنانت پديد كند خداى داستانها را.