حجّ در ماههاى معيّنى است؛ و هر كس كه در اين [ماه] ها حج را (بر خود) واجب گرداند، پس در [هنگام] حج همبسترى (با زنان) و نافرمانى و ستيزه [روا] نيست. و هر آنچه از [كارهاى] نيك انجام دهيد، خدا آن را مىداند. و توشه بر گيريد، و در حقيقت بهترين توشه، پارسايى (و خود نگهدارى) است. پس اى خردمندان خودتان را (از عذاب من) حفظ كنيد. (197) هيچ گناهى بر شما نيست كه (در موسم حج روزى و) بخششى از پروردگارتان بجوييد، و هنگامى كه از» عرفات «روانه شديد، پس خدا را در» مشعر الحرام «ياد كنيد، و او را ياد كنيد همان گونه كه شما را راهنمايى نمود و [شما] پيش از آن، قطعاً از گمراهان بوديد. (198) سپس از جايى كه مردم روانه مىشوند، (به سوى مِنى) روانه شويد، و از خدا، آمرزش بخواهيد، كه خدا بسيار آمرزنده مهرورز است. (199) و هنگامى كه اعمال (حج) خود را به جاى آورديد، پس همانند ياد آورى شما از نياكانتان، يا با يادمانى شديدتر، خدا را به ياد آوريد. و از مردم كسى است كه مىگويد:» [اى] پروردگار ما! به ما، در [همين] دنيا بده «و حال آنكه برايش در آخرت هيچ بهرهاى نيست. (200) و از آنان كسى است كه مىگويد:» [اى] پروردگار ما! در دنيا به ما نيكى، و در آخرت [نيز] نيكى نما؛ و ما را از عذاب آتش حفظ كن. « (201) آنانند كه از دستاورد (دعاي) شان، بهرهاى برايشان مىماند. و خدا حسابرسى سريع است. (202)