و خدا را در روزهاى معيّن (يازدهم و دوازدهم و سيزدهم ماه ذى الحجة) ياد كنيد. و هر كس در دو روز شتاب كند، (و اعمال حج را در دو روز انجام دهد). پس هيچ گناهى بر او نيست؛ و هر كس تأخير كند، (و اعمال حج را در سه روز انجام دهد) پس هيچ گناهى بر او نيست؛ [اين] براى كسى است كه (خود را) حفظ كند، پس [خودتان را] از [عذاب] خدا حفظ كنيد؛ و بدانيد كه شما فقط به سوى او گردآورى خواهيد شد. (203) و از مردم كسى است كه گفتارش، در زندگى پست (دنيا) تو را شگفت زده مىكند، و خدا را بر آنچه در دلش دارد گواه مىگيرد. و حال آنكه او، سر سختترين دشمنان است؛ (204) و هنگامى كه روى برمىتابد [يا به حكومت مىرسد] در زمين كوشش مىكند تا در آن فساد كند، و زراعت و نسل را نابود مىسازد؛ و خدا تباهكارى را دوست نمىدارد. (205) و هنگامى كه به او گفته شود:» [خود را] از [عذاب] خدا حفظ كن. «عزّت (و نخوت)، وى را به گناه مىكشاند. پس جهنّم برايش كافى است، و چه بد بسترى است! (206) و از مردم كسى است كه جانش را در طلب خشنودى خدا مىفروشد؛ و خدا نسبت به بندگان مهربان است. (207) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، همگى در صلح [و آشتى] در آييد؛ و از گامهاى شيطان، پيروى نكنيد؛ كه او دشمنى آشكار براى شماست. (208) و اگر پس از آمدن دليلهاى روشن براى شما، لغزيديد؛ پس بدانيد كه خدا، شكست ناپذيرى فرزانه است. (209) آيا انتظارى غير از اين دارند كه خدا و فرشتگان، در سايبانهايى از ابرها به طرفشان آيند، (با اينكه چنين چيزى ممكن نيست.) و [همه] چيز انجام شده، و [همه] كارها فقط به سوى خدا باز گردانده مىشود. (210)