2/ 235 و نيست گناه بر شما در سخنى كه كنايت كرديد بوى از خواستگارى زنان (يعنى در ميان عدّت) يا پنهان داشتيد در دلهاى خود دانست خدا كه شما ياد خواهيد كرد اين زنان را يعنى بتصريح بعد عدت و ليكن وعده مكنيد به ايشان نكاح را مگر آنكه گوئيد سخنى پسنديده يعنى به كنايت و قصد مكنيد عقد نكاح را تا آنكه رسد ميعاد مقرر به نهايت خود و بدانيد كه خدا مىداند آنچه در دلهاى شما است پس بترسيد ازو و بدانيد كه خدا آمرزنده بردبار است (235) 2/ 236 هيچ گناه نيست بر شما اگر طلاق داديد زنان را در ان وقت كه هنوز دست نرسانيدهايد به ايشان يا معين نكردهايد براى ايشان مقدارى را و بهره دهيد اين چنين مطلقات را لازم است بر توانگر مقدار حال او و بر تنگدست مقدار حال او بهره دادن به خوشخوئى لازم شد بر نيكوكاران (236)